Hallo!

Ik ben nu echt in het allerzuidelijkste puntje van Spanje, en dat is tegelijk de meest zuidelijke plaats van het vasteland van Europa: Tarifa op 36° noorderbreedte. Ik heb hier een paar ontspannen dagen doorgebracht, en neem morgen de veerboot naar Marokko. Ik heb m'n boekjes 'wat en hoe' in het Arabisch en voor de zekerheid ook maar het Frans alvast tevoorschijn gehaald en de door Dennis opgestuurde 'Lonely Planet' gids doorgenomen, dus ik ben enigszins voorbereid. Maar nu eerst het verslag van de dagen op Brits grondgebied (inclusief Britse geuren, zoals Fish & Chips.....) en de laatste dagen in Spanje. Érg weinig gefietst deze periode, en heel veel de toerist uitgehangen. Veel dierenfoto's in dit verslag, m.n. apen. En ter compensatie van het weinige fietsen heb ik wel veel gewandeld en zelfs een eerste kitesurf les gehad!

Dinsdag 18 oktober, La Linéa de Concepción - Gibraltar, 5 km

Nadat ik de grens heb gepasseerd fiets ik (gewoon aan de rechterkant, hier is geen links verkeer) naar het toeristenbureau op het centrale plein van Gibraltar, de Casemate Square. Inderdaad, kazematten. Gibraltar is door de eeuwen heen, onder verschillende heerschappijen, altijd een militaire basis geweest en de stad zelf is feitelijk een vesting met vooral veel 19^e eeuwse Britse bastions, vestingwallen etc. Het is zo grappig om ineens op Brits territorium te zijn, met Engelse straatnaamborden, politie-agenten met 'bobby-helmen', rode telefooncellen en overal fish & chips.

De naam Gibraltar is overigens een verbastering van Gibel Tarik, wat Tarik's heuvel betekent. Tarik was een Moorse leider die hier landde in 711. De Moorse overheersing duurde tot in de 15^e eeuw, daarna kwamen o.a. Portugezen en Nederlanders (!) en uiteindelijk dus de Britten. Via het toeristenbureau regel ik een kamer bij het Bristol Hotel, wat qua inrichting veel weg heeft van Fawlty Towers: allerlei gangetjes en trappetjes, en om bij de ontbijtkamer en de tuin te komen moet je eerst naar de begane grond, daar weer een andere trap op, door een gangetje dat als een brug over de straat hangt en dan weer omlaag. En uiteraard ligt overal (wat versleten en smoezelig) tapijt. Ik heb een kleine kamer op de bovenste verdieping. Maar de mensen bij de receptie zijn heel aardig en ik kan mijn fiets binnen stallen. 's Middags loop ik rond en kom bij de jachthaven.

Daar kan ik een dolfijnen-boottocht maken, wat ik maar gelijk doe. Het is immers nu mooi helder weer. Goede beslissing; op de boot, waar formeel plaats is voor 49 mensen, gaan nu maar acht mensen mee, dus alle gelegenheid om van de ene kant naar de andere kant van de boot te lopen en goed zicht te hebben. En inderdaad, binnen niet al te lange tijd komen we een paar dolfijnen tegen.

Maar nog veel specialer is dat de bemanning in de verte een walvis spot, en met een flinke vaart gaan we daar op af. Het zijn een walvis en haar kalf (zo heet een walvisjong nou eenmaal). Geweldig, dit is de eerste keer in m'n leven dat ik een walvis in het echt en het wild zie.

We blijven ze een tijdje volgen, de bemanning is net zo enthousiast als de passagiers. Het is niet gebruikelijk dat ze zo dicht bij Gibraltar walvissen zien. We zijn ze even kwijt, maar dan zie ik in de verte lucht en water omhoog spuiten en ik wijs en roep (waarschijnlijk in het Nederlands) en de boot zet onmiddellijk koers in die richting, en dan zien we ze nog een keer.

We zijn zo een flink eind van de haven weg, en gaan dan ook met grote snelheid terug. Prachtige ervaring!

Op de terugweg naar het hotel kom ik langs dit beeld, ter herinnering aan de evacuatie van de burgerbevolking van Gibraltar tijdens en na de tweede wereldoorlog.

Woensdag 19 oktober, Gibraltar, 22 km

Helaas, ondanks de aanvankelijke charme van dit hotel is de nacht niet comfortabel. Zoals ik wel meer ben tegengekomen ligt tussen het laken en het matras een plastic zeiltje, en dat zorgt voor zweterige uren. Zou verboden moeten worden. Het ontbijt heet 'continental' en er zijn dus geen Engelse gebakken eieren en bacon, maar er is ook geen verse koffie, alleen oplospoeder! Morgen neem ik bij een of ander cafeetje een echt Engels ontbijt, of anders een Spaans, maar dit is vlees noch vis. Ik wil vandaag Gibraltar verder per fiets verkennen, aan de hand van een kaartje dat ik eergisteren van een bike rental organisatie in La Linea had gekregen. Het eerste stuk fietsen, tot aan Europa Point, helemaal in het zuiden, gaat prima. Ik kom langs een deel van het bastion:

Vlak voor Europa Point is een paar jaar geleden een grote moskee gebouwd. Het doet wat symbolisch aan hier op dit heel Britse schiereilandje: zijn de moren (mohammedanen) bezig met een hernieuwde claim op Europa?!

Maar ja, overheersingen en beschavingen zijn altijd een soort golfbeweging geweest, er is niets nieuws aan de hand. Na Europa Point, met vuurtoren,

moet ik omhoog. Het kaartje van de bike rental is wat al te optimistisch. Ze verhuurden overigens elektrische fietsen, en misschien zou je het daarmee redden. Maar zelfs met mijn training en huidige conditie, en zonder bagage, lukt het me niet de steile hellingen van de rots van Gibraltar op te fietsen. Nou ja, wandelen is ook lichaamsbeweging en je komt er uiteindelijk ook. Het duurt niet lang voor ik, naast het vrij spectaculaire uitzicht, de eerste apen zie.

Het is druk met taxibusjes met toeristen, en vlak onder het bord met de dringende aanbeveling ze niet te voeren geeft iedereen ze eten. Een vrouw is zo onverstandig buiten het cafeetje een ijsje te eten. Met een heel snelle en handige beweging graait een aap het ijsje uit haar hand en gaat het rustig zitten oppeuzelen.

Ik fiets/loop verder en kom bij O'Hara's battery, een kanon aan de zuidkant dat in de 2^e wereldoorlog nog in functie was en dat je kunt bezichtigen.

Verderop naar het noorden, over de heel smalle en hoge rotskam, kom ik weer bij een groep apen en toeristen, en dan moet natuurlijk een klassieke foto genomen worden:

Overigens sprong het aapje uit zichzelf in m'n armen en het voelde heel zacht en speelgoedbeestachtig aan. Was helemaal vertederd. Dit is natuurlijk maar een heel kleine selectie apenfoto's; heb er meer dan 50 gemaakt......

En dit is bovenop de rots van Gibraltar (uitzicht naar het noorden, aan de oostkant):

Donderdag 20 oktober, Gibraltar, 12 km

Ik had, in het kader van mezelf een beetje verwennen, gisteren een afspraak gemaakt bij een schoonheidssalon voor een lichaamsmassage. Net als vorige keer, ergens in midden-Frankrijk, verwacht ik helemaal in de olie te worden gezet. Maar nee, het blijkt een Thaise massage te zijn: kleding aanhouden en allerlei duw- en trekwerk aan lichaam en ledematen door tengere Thaise jonge vrouw, die acrobatische toeren uithaalt op de smalle massagetafel. Niet onplezierig, hoewel af en toe een beetje pijnlijk, maar het lijkt me wel goed voor m'n spieren en gewrichten! Ik was van plan vandaag aan de stille oostkant naar het strandje te gaan en daar te gaan zwemmen, maar dat gaat niet lukken; het is daar ineens erg bewolkt en fris.

De dagen dat ik op (of is het 'in'?) Gibraltar ben is dat telkens zo: er komen wolken vanaf de Middellandse Zee aandrijven die blijven steken op de rotskam van Gibraltar. Aan de oostkant is het dan bewolkt, terwijl het aan de westkant voornamelijk helder blijft. Ik fiets daarom door, rond het eiland (door een lange tunnel, en dan weer langs Europa Point) en kom uit bij een strandje aan de westkant, waar het zonnig is. Breng de middag door met zwemmen en in de zon zitten lezen. Ik heb een Engelse vertaling van een boek van een bekende Spaanse schrijver: The Angel's Game van Carlos Ruiz Zafón. Boeiend boek, zeker het eerste driekwart gedeelte. Daarna lijkt het wat afgeraffeld en ik begrijp het einde niet (kan aan mij liggen). Ik stuur het terug naar huis en zal het dan nog eens lezen. Ik zit trouwens bij een barretje waar ik 'tinto de verano' leer kennen, een lichte rode prikkelende zomerwijn, lijkt op Lambrusco, lekkker! (En nee, daaraan ligt het niet dat ik het einde van het boek niet begrijp - dat lees ik pas een paar dagen later.)

Het is overigens grappig te horen hoe hier Engels en Spaans door elkaar wordt gebruikt, binnen een gesprek en zelfs binnen een zin. 's Avonds breng ik mijn fiets, voor controle van de remblokjes en bijstellen bij de plaatselijke fietsenmaker. Hij heeft er zo weinig werk aan dat hij er niets voor wil hebben. Voor de zekerheid koop ik een paar reserve remblokjes bij hem, waarschijnlijk zijn deze in Marokko lastig te krijgen.

Vrijdag 21 oktober, Gibraltar (niet gefietst)

Ik vind Gibraltar leuk, en blijf nog een dag extra, maar wil nu wel in een iets comfortabeler hotel verblijven, dus ik pak m'n boeltje op en loop 100 m verderop naar het O'Callaghan Elliott. Mooie, dure kamer, en ze durven voor WiFi verbinding 18 pond te vragen! Absurd, in elk hotel waar ik de afgelopen maanden ben geweest was het gratis, als ze het hadden. Onderweg naar de kabelbaan (zo kan je ook bovenop de rots komen, een stuk makkelijker) zie ik midden op Main Street een aap.

Soms komen ze dus zelfs beneden in de stad! En natuurlijk zitten ze boven bij de kabelbaan.

Het is vandaag zwaar bewolkt, en bovenop de rots zit je letterlijk in de wolken.

Ik loop boven naar St. Michael's cave, en bewonder daar de druipsteen formaties.

En deze foto - weer apen - moest ik wel hier plaatsen. Het ziet er zo aandoenlijk uit.

Zaterdag 22 oktober, Gibraltar - Algeciras, 8 km

Vandaag regent het (dat is heel lang geleden voor mij), en dan is Main Streetnóg Engelser, met paraplu's.

Omdat de route tussen Gibraltar en Algeciras door een (olie-)industriegebied loopt, en dus niet heel aantrekkelijk is om te fietsen, neem ik de veerboot. Jons en Martina (de Duitse vakantiefietsers die ik vorige week tegenkwam) hadden me dit aangeraden. Het is inderdaad heel comfortabel.

De haven van Algeciras is indrukwekkend, met grote containerterminals. En het doet me even denken aan m'n werk, of althans mijn kantoor. Op de bovenste etage van het FMO kantoorgebouw zit nl. een vestiging van APM terminals. Kleine wereld.

Omdat ik alle tijd heb, blijf ik in Algeciras overnachten. Ik vind een prettig hotel, het Mirador, met ruime kamer met een nog ruimer terras, dat uitkijkt op de baai en Gibraltar. Inderdaad een 'mirador'.

Ik maak nog een lange strandwandeling:

Het uitzicht 's avonds, vanaf mijn terras (met de panoramafunctie van het fototoestel, dus 180 graden):

En ter informatie: de naam Algeciras is een verbastering van een Arabische naam, Al Jazeera, inderdaad, ook de naam van het Arabische nieuwsstation.

Zondag 23 oktober, Algeciras - Tarifa, 26 km

Behalve dat ik tijd genoeg heb, is een andere reden dat ik nog een nachtje in Algeciras ben gebleven het feit dat dit laatste stuk van de route over de hoofdweg van Malaga naar Cadiz, de N340, loopt. Er is geen andere weg en het leek me verstandig om deze weg op zondag te nemen, dan is er immers minder vrachtverkeer. Maar nog even een blik, bij zonsopgang, op Gibraltar:

Ik moet twee 'puertes' over, 320 en 340 m, een makkie. De weg is redelijk druk, maar er is een brede vluchtstrook en er staat vandaag niet al te veel wind. In deze contreien waait het meestal stevig, niet voor niets is Tarifa het kitesurf centrum van Europa. Vanaf Gibraltar had ik in de verte al vage contouren gezien van het Rif-gebergte in Marokko, maar vandaag werp ik voor het eerst echt een blik op Afrika.

(Die blauwige lijn op de achtergrond is Afrika.)

Vlak voor Tarifa zit er een gier op de vangrail. Dat is ook voor hier behoorlijk ongebruikelijk. Mogelijk is hij gewond of zo, maar hij lijkt heel rustig te zitten.

In Tarifa vind ik snel het hostal (pension) dat ik van tevoren had geboekt. Keurige kamer, het hostal heeft alleen geen eigen restaurant of cafetaria. Dat blijkt geen enkel probleem, want ik zit middenin het oude centrum waar het wemelt van de restaurantjes en barretjes. Het pakketje met de lonely planet gids van Marokko, dat ik eerder terug naar huis had gestuurd samen met andere overtollige en te zware bagage, is door Dennis naar dit hostal gestuurd en ligt al op me te wachten. Soms lopen dingen wel zoals je het gepland had!

In de middag wandel ik door het stadje en naar de haven, en ben dan écht in het zuidelijkste puntje van het Europese vasteland, zoals ook duidelijk wordt gemaakt op een bord bij de haven:

Later die avond is er een mooie zonsondergang en dan schiet me iets te binnen wat Mieke me ooit verteld heeft. Mieke, wil je tegen je broer zeggen dat de zon, behalve bij Kijkduin, ook ondergaat bij Tarifa :-) ?

Maandag 24 oktober, Tarifa (niet gefietst)

Het hóóst van de regen. En verder ben ik, vrij plotseling, goed verkouden. Ik heb betere dagen gehad. Pluspunt is dat ik de wekker niet heb gezet en pas om half elf wakker word.

In de middag, als het droog is geworden, loop ik door het stadje. Tarifa is zeker geen typisch Spaans plaatsje. Het is eerder een verzamelplaats van vrijbuiters, (oude) hippies, rastafari's en vooral surfers. Het is rommelig, informeel, alternatief en lekker ontspannen. Een verzamelplaats van diverse nationaliteiten, met een enkele reguliere toerist ertussendoor. En natuurlijk ook 'gewone' Spaanse mensen. Nu ik toch alle tijd heb ga ik naar de kapper: wassen, knippen, drogen voor EUR 7. En Magda, het wordt echt keurig gedaan.......

Dinsdag 25 oktober, Tarifa (niet gefietst)

Ik ben nog steeds flink verkouden, maar het weer is wel opgeknapt: het is stralend zonnig.

Toen ik hier gisteren rondliep, heb ik een wasserette gezien. Vandaag laat ik daarom bijna al mijn kleren wassen. Ik heb het wel bijgehouden met wasbak-wasjes, maar het lijkt me heerlijk om alles eens goed fris te krijgen. Eerst breng ik al m'n zwarte kleding, inclusief fietsbroeken, en 2 uur later breng ik de rest van m'n kleding, inclusief hetgeen ik aanheb; ik verkleed me achterin de wasserette in net schoon gewassen zwarte kleren. Ik loop nog eens door het stadje en langs de stadspoort

Als ik daarna langs de haven slenter, fietsen twee mensen langs me, die ik onmiddellijk inschat als Nederlands: mooie sportieve fietsen, gewone zomerkleding aan, geen fietshelm. Even later loop ik ze tegen het lijf en maken we een praatje. Het zijn Els en Martien uit Valkenswaard, de een net gepensioneerd en de ander bijna, die ook al sinds begin augustus onderweg zijn. Maar dan wel een stuk luxueuzer dan ik: met een grote camper, de twee Gazelle-fietsen, en achter de camper zelfs een Smart-auto! We hebben een leuk gesprek, gaan gezellig samen koffie drinken, en ik vergeet een foto te maken. Ze vertellen dat ze eigenlijk hun huis wilden verkopen en een aantal jaar met de camper rondtrekken, maar de verkoop lukt niet erg. Hun huis is gebouwd als een Finse blokhut; uit de beschrijving maak ik op dat het net zo'n soort huis is als dat van Denis en Marina. (Ze vragen me naar de fabrikant van jullie huis, maar dat weet ik natuurlijk niet.) Verder kennen ze midden-Delfland goed, want ze komen oorspronkelijk uit de omgeving van Vlaardingen en Schiedam - nogmaals, kleine wereld!

In de middag loop ik weer naar de haven, en aangezien het vandaag heel helder is, lijkt Afrika zelfs zwemmend te bereiken!

Daarna wandel ik een eind over een soort boulevardje (meer een voetpad) langs het Atlantische strand. In de verte komen dreigen donkere wolken over de bergen, maar blijven daar hangen.

Het is in deze tijd van het jaar niet druk meer, maar er zijn nog steeds surfers.

In een wat gammel strandtentje drink ik thee en lees ik in een hier gekocht Engelstalig boek . Er klinkt muziek van de Monkees - de jaren zestig zijn hier nog alive and kicking! Aan het eind van de middag ga ik het kasteel van de Moorse vorst Guzman el Bueno bekijken - niet echt bijzonder, wel mooi uitzicht naar Afrika en over de haven.

Woensdag 26 oktober, Tarifas - Facinas - Tarifa, 50 km

Ik heb me gisteren in een opwelling opgegeven voor een kitesurfles........ Als je in de kitesurf-hoofdstad van Europa bent, moet je er toch iets aan doen, niet? Ik fiets naar de winkel van Dragon Tarifa, even buiten het stadje en daar gaat m'n fiets zonder al te veel problemen achterin en bovenop de achterleuning van een wat aftands bestelautootje, en met de instructeur ga ik op weg naar het strand. Het waait aanvankelijk nog niet erg hard, en hij wil kijken waar de wind het beste is. De instructeur, Mike, een Duitse jonge man, is het prototype van hoe je je een surfinstructeur voorstelt: groot, gespierd maar tanig, diepzongebruind en helder blauwe ogen. Net zoiets als een skileraar; heeft vast veel aandacht van meisjes. Maar hij blijkt aardig en legt goed uit. Z'n hond Paxos is er bij, een vondeling uit Griekenland van onbestemd ras. In eerste instantie rijden we naar de (rudimentaire) strandtent Waves, wat de vaste basis is van Dragon Tarifa.

Mike pakt de benodigde uitrusting en dan gaan we toch een stukje terug en daar gaan we het vrijwel lege strand op en krijg ik m'n eerste instructies.

Ik krijg een soort broek aan met een heel stevige band om m'n middel, waaraan de vlieger (kite) wordt vastgehaakt. Eerst oefen ik met een kleine kite.

Als ik die enigszins onder controle heb en er achtjes mee kan draaien, komt een echte kite aan de beurt. Het blijft bij een les op het strand, want eerst moet je de vlieger goed onder controle hebben (en dat kost een paar lessen) en dan zou je pas het water op kunnen. Ik had een groepsles geboekt voor 3 uur, waarbij ik met maximaal 3 anderen les zou krijgen, maar aangezien ik de hele groep ben, is het een privéles van ruim 2 uur geworden.

Goed, de grote kite. Die moet worden opgepompt, althans de rand en een aantal 'ribben'. Hier komt veel meer kracht op te staan. Dan moet ik ook een helm op (ik protesteer niet eens). Aanvankelijk gaat het best goed.

Ik oefen ook met deze met achtjes draaien en hem op verschillende standen zetten, wat lukt. Dan moet ik gaan zitten en word door de kite een heel eind door het zand voortgetrokken, léuk!

Daarna slaat kennelijk wat vermoeidheid toe en heb ik de kite niet altijd meer onder controle. Eén keer klapt hij neer vlakbij een paar wandelaars (sorry, sorry!) en een paar keer ga ik zelf onderuit op m'n knieën. Na ruim twee uur is het voor mij dan ook goed om te stoppen. Maar ik zou best graag nog een paar lessen willen hebben!

Na een rust- en lunchpauze in Tarifa ga ik om vier uur nog een stukje fietsen. De dame uit het toeristenbureau had me op een kaartje een route laten zien. Er staat geen schaalverdeling op de kaart en ook worden geen kilometers vermeld, dus ik fiets wat op de gok.

Opvallend is hoeveel warmer het is zodra je een kilometer landinwaarts bent. En, hoe kan het ook anders, het wemelt hier van de windmolens.

Op de terugweg moet ik me haasten om voor donker terug te zijn. Al met al vandaag zo'n 50 km gefietst. Heel goed, ik had wat oefening nodig!

Donderdag 27 oktober, Tarifa, niet gefietst

Vandaag geprobeerd de overtocht naar Tanger te regelen. Er gaan hiervandaan zo'n beetje om het uur veerboten die je in 35 minuten overzetten, dus dat is het probleem niet. Maar er is ook de mogelijkheid om tegelijk een excursie naar de oude en nieuwe stad (Medina en Nouvelle Ville) van Tanger te maken, met typisch Marokkaanse lunch en diner en een overnachting. Leek me wel handig als eerste introductie in Marokko, maar m'n fiets lijkt een onoverkomelijk probleem. Pas als er vrij veel deelnemers aan zo'n excursie zijn wordt er een grote bus ingezet, waarin de fiets misschien mee zou kunnen. En ik ben tot nu toe de enige...... Mopper! Verder is het wisselend weer, een eufemisme voor af en toe stevige regenbuien. Ik ontbijt daarom op m'n gemak in het restaurantje om de hoek.

's Middags klaart het op en ik maak een wandeling over een (heel modderig) kustpad in noordoostelijke richting, dus langs de Middellandse Zee.

Maar plotseling komt er weer een hevige stortbui aanzetten en ik haast me terug. Net op tijd glibber ik in de rivierbedding onder het bruggetje en blijf zo enigszins droog.

Vrijdag 28 oktober, Tarifa (niet gefietst)

Ik stuur weer eens een pakketje naar huis: paar boeken, de Benjaminse reisgids, kaarten van Spanje en Andalusië, twee volgeschreven dagboekschriften en een niet gebruikte fietsbroek. Scheelt toch weer twee kilo! De plek van m'n hostal is werkelijk perfect: op 25m afstand zit het ontbijtrestaurantje en nog eens 25m verder het postkantoor.

Vandaag een luie vakantiedag, met alleen een lange strandwandeling en lezen op terrasjes.

Er zijn op dit strand gewone surfers,

maar vooralheel veel kitesurfers! Leuk gezicht al die kleurige schermen.

Het laatste terrasje van vandaag en in Tarifa, op de paseo. Zodra de zon verdwenen is, wordt het nu toch wel koud.

Ik eet in een restaurant dat me door de nachtwaker mijn hostal is aangeraden, Casa Juan Luis. Het is inderdaad goed. Ik krijg geen menukaart, maar er wordt me gewoon het eten van die dag voorgezet, met onbeperkt wijn, diverse hapjes vooraf, een stuk varkensvlees (waarvan ik met enige moeite toch de helft opeet) en als nagerecht (postre) grote druiven, oude kaas, koekjes en een heerlijke likeur. Er was me nog een flyer in de hand gedrukt van een 'concert' in een barretje, en daar drink ik koffie, alvorens me aan dit blog te wijden.