Lieve familie, vrienden en andere bekenden (en wellicht onbekenden),

Ik ben bijna in het meest zuidelijke puntje van Spanje. Ik was de hele tijd een beetje bang de planning niet te halen (ik moet op 1 november in Marrakech zijn), en heb me daarom telkens wat gehaast, met als gevolg dat ik nu ruim op tijd ben. Voor degenen die me kennen, is dat heel verrassend! Dus nu ga ik een paar dagen rondkijken in Gibraltar, dan fiets ik naar Tarifa, waar ik van 24-28 oktober zal zijn, en van daaruit neem ik de boot naar Tanger en dan de trein naar Marrakech, waar m'n enigszins georganiseerde rondreis door Marokko begint.

De afgelopen etappe was vrij gevarieerd, met bezoeken aan meer of minder bekende Andalusische plaatsen, ratten in het zwembad en een verkeersongeluk, onbedoeld door mij veroorzaakt........ Niet schrikken: geen persoonlijk letsel en met mij is alles goed.

Dinsdag 11 oktober, Alhama del Granada - Villanueva de Cauche, 70 km

Toen ik een paar dagen terug in Alhama aankwam, was een Engelse fietstour-organisator zo aardig om m'n ietwat lekke achterband te verwisselen. Bij het vertrek vanmorgen merk ik echter dat de versnelling achter niet goed staat: ik kan niet naar alle 9 bladen schakelen. Met het terugplaatsen van het wiel is dat in de haast niet helemaal goed gegaan. Even slaat de schrik me om 't hart, er is nl. geen fietsenmaker in dit dorp en de fietstour-organisator zit nu in Sevilla. Maar met behulp van m'n zakmes en wat geduld weet ik de versnelling weer in orde te krijgen. Ben best een beetje trots op mezelf! Toch niet geheel hulpeloos op fietstechnisch gebied. Moet nogal wat klimmen vandaag, maar merk goed dat m'n banden harder zijn. Bovendien fiets ik het eerste stuk naar het noordwesten, dus zonlicht in de rug, en dat is zoveel prettiger en rustiger voor je ogen! (Leerpuntje voor een eventuele volgende tocht: de route moet in principe van zuid naar noord lopen, althans op het noordelijk halfrond!)

Even voor Ventas de Zafarraya kom ik op een hoogvlakte (jawel, vlákte, ik weet niet wat me overkomt), waar veel tuinbouw is: o.a. tomaten, artisjokken, bloemkool (dat laatste stinkt nogal).

Het is hier druk met tuinbouwvrachtauto's, en het lijkt wel of ze hier nog nooit een vrouw op een fiets gezien hebben; regelmatig wordt er naar me getoeterd - vrij irritant. In Ventas de Zafarraya fiets ik, zoals geadviseerd door Benjaminse, even door voor een mooi uitzichtpunt op een soort smalspoor viaduct. Inderdaad, vanaf hier kijk je kilometers ver naar het zuiden en zie je in de verte de Middellandse Zee.

Na Zafarraya stijgt de weg weer de bergen in. Ik fiets, vrij langzaam, keurig aan de uiterste rechterkant van de weg. Een tegemoetkomende auto rijdt hard de berg af en komt in de bocht wat over de helft van de weg. De bestuurster ziet mij dan kennelijk en schrikt en geeft een ruk aan het stuur. De auto gaat slingeren en ze verliest de controle: met een klap en in een grote stofwolk schiet de auto zo'n 20 meter achter me in de hoge berm aan mijn kant en blijft hangen in het struikgewas en op de stenen.

Ik ren erheen; de bestuurster is gelukkig niet gewond, maar wel hevig geschrokken. Ze biedt mij haar excuses aan, trillend en wel, maar met mij is niets gebeurd. Ze probeert de auto nog weg te rijden, maar die zit muurvast. Ze belt met familie en/of een garage en zegt dat ik niet hoef te blijven wachten. Ook wuift ze passerende automobilisten, die hun hulp aanbieden, weg, en dan ga ik ook maar. Ik kan toch niets doen. Dan pas realiseer ik me dat de auto evengoed 20 meter eerder de berm in had kunnen duiken, en mij had kunnen raken. Ik had absoluut geen kans gehad om dan nog iets te doen. Maar ja, dat is gelukkig niet het geval...... Ik ben de eerste paar uur wel extra op m'n hoede voor zowel tegemoetkomend als achteropkomend verkeer. Maar er gebeurt niets raars meer, alleen is het weer goed heet geworden. Ik overnacht in een 'landelijk' gelegen hotel, naast de snelweg.

Woensdag 12 oktober, Villanueva de Cauche - Antequera, 30 km

De route van vandaag maakt een vreemde lus van zo'n 16 km: eerst een stukje steil omhoog (waarvan een deel lopen), dan heel steil een lang stuk naar beneden (ook een deel lopen).

Dan kom ik, met een bocht van bijna 180 °, weer scherp stijgend, in Villanueva de la Concepcion (letterlijk 'nieuwe stad van de ontvangenis', bloemrijke katholieke namen hebben de plaatsjes hier toch), waar ik noodgedwongen weer loop, m'n fiets omhoog zeulend. Bij een klein winkeltje koop ik een halve liter koud water, wat ik in één teug opdrink. De rest van de klim naar de rotskam El Torcal fiets en loop ik afwisselend. Ik probeer de steilte in een foto te vangen om het jullie te laten zien, maar foto's zijn gebrekkig 2-dimensionaal. Bovendien brengen ze de hitte niet over, laat staan de vliegen.......

Maar, zoals altijd, ik kom boven. Het is vandaag een nationale feestdag en veel Spanjaarden hebben bedacht om te gaan wandelen in het beschermde berggebied van El Torcal. Het is er dus druk.

Vlak na de top kom ik langs een weide met geiten en bokken. Twee bokken zijn in serieus gevecht, waarschijnlijk om leiderschap ofwel het recht te paren met de geiten. Kortom, testosteron in overvloed. Maar wel een boeiend gezicht.

Vanwege de hitte, en omdat ik behoorlijk moe ben na de klim van El Torcal , stop ik al in Antequera, een plaats met Moors kasteel, dat ik natuurlijk ook wel bezoek.

Donderdag 13 oktober, Antequero - El Burgo, 64 km

Vandaag is het me gelukt heel vroeg op te staan, zodat ik optimaal gebruik kan maken van de ochtendkoelte. De zon komt langzaam achter me op.

Het heuvelt flink, maar na gisteren valt alles mee....... Bovendien rijd ik aanvankelijk een stuk in de schaduw van de rotskam van El Torcal en heb het zelfs koud - genieten! De dag begint goed en dat blijft zo. De routebeschrijving is op een bepaald punt niet helemaal helder en om e.e.a. na te vragen en voor koffie ga ik naar een restaurantje. Ik word daar zo aardig geholpen door een uitsluitend Spaans sprekend meisje, dat zelfs allerlei folders tevoorschijn haalt om mij op de goede weg te krijgen. Zij en haar mannelijke collega zijn uiterst geïnteresseerd in mijn reis en de Benjaminse-gids wordt uitgebreid bestudeerd. Ik krijg weer een portie bewondering toegezwaaid, waar ik dagen mee toe kan :-). Heel kort daarna, ik ben nog niet eens bij de afslag die ik moet hebben, komt een jong stel vakantiefietsers me tegemoet, die groeten en gelijk afstappen voor een praatje. Het zijn Martina en Jons uit Duitsland. Martina is Zwitsers, maar heeft een Nederlandse moeder en heeft in Nederland gestudeerd en spreekt perfect Nederlands. Aangezien Jons het ook kan verstaan, hebben we een heel gesprek in het Nederlands!

Zij hebben hun werk opgezegd en zijn vanaf 2 augustus onderweg vanuit Duitsland, door Zwitserland, Frankrijk, Noord-Spanje, Portugal, en via Gibraltar nu onderweg naar Valencia en dan oversteken naar Mallorca. Van daaruit gaan ze per boot naar Zuid-Amerika en blijven daar tot hun geld op is....

Na deze ontmoeting begint het warm te worden: fietsshirt uit, haar in staartje en zonneklep op. Eerder merkte ik op dat de wegen en het wegdek hier in Spanje zoveel beter zijn dan in Frankrijk. Dat komt met name omdat er in de stille gebieden alleen hoofdwegen zijn, en die worden goed onderhouden. Hier in Andalusië is het dichter bevolkt en zijn er dus ook meer kleine weggetjes (waar de Benjaminse route dan ook overheen gaat). En die weggetjes gaan per definitie recht tegen de bergen op en weer eraf en hebben een veel slechter wegdek. Kortom, het betekent weer een paar stukken lopen. Na een tijdje kom ik bij El Chorro, onderaan een diepe kloof, La Garganta. Van boven komt een lange waterpijp vanuit het stuwmeer. Indrukwekkend gezicht.

Even later fiets ik vlak langs de ingang van de kloof

En van daaruit moet ik de berg op, gelukkig is de weg iets beschaduwd. Ik kom uit hoog boven het stuwmeer en ga er van uit dat ik er zoals gewoonlijk wel niet bij zal kunnen komen. Maar na een paar kilometer loopt er een stenig/zandig pad naar een soort van verlaten strandje, waar zelfs een paar waterfietsen aan de ketting op de kant liggen. Er is helemaal niemand in de verre omtrek en ik heb geen zin om natte spullen mee te nemen op de fiets, dus ik kleed me uit en ga lekker zo zwemmen.

Het koelt lekker af, maar ik moet nog een heel eind, tot aan mijn overnachtingsplaats in El Burgo. Mooi landschap, zwaar fietsen.

Vrijdag 14 oktober, El Burgo - Ronda, 29 km

Voor zonsopgang ben ik op weg. Tot aan Ronda, waar ik wil overnachten, is het niet ver, maar er zit wel een steile beklimming tussen en die begint gelijk al als ik het dorp uitfiets. Na 5 km ben ik van 550 m hoogte al gestegen naar 1050 m. Daarna daalt de weg weer een stukje. Het is opvallend hoe kort de ochtend- en avond-schemering hier duurt. Logisch, want ik zit hier op de 36^e breedtegraad (Nederland ligt op de 52^e breedtegraad), maar ik verkijk me er telkens op. Zo is het nog bijna donker en even later schijnt de zon al warm. Ik kom bij een uitzichtpunt (Mirador de la Guarda Forestal, het boswachtersuitzichtpunt dus) en als ik daar naar boven loop over het pad zie ik een op het eerste gezicht wat militaristisch aandoend standbeeld.

Maar als ik verder loop blijkt het een beeld van een boswachter te zijn die iets aanwijst voor een jongetje. Groots uitzicht rondom.

Ik moet daarna nog verder stijgen en fiets langs grote rotspartijen, waar zon en uitgewaaierde condensstrepen van vliegtuigen een apart effect geven.

Ik kom uiteindelijk uit bij de Puerte del Viento op 1190 m. Bij het uitzichtpunt ernaast (je kunt Ronda zien liggen) staat een aantal mensen. Het is een Nederlandse yoga-groep die een week op retraite is en nu een toeristisch uitstapje naar Ronda maakt. Ze vragen me van alles en ik krijg weer m'n portie bewondering voor vandaag :-). Daarna daal ik zo'n 10 km af naar Ronda en beland midden in een drukke winkelstraat vol toeristen. Via het toeristenbureau vind ik een hotel, het Reina Victoria, een groot, in Engelse stijl opgetrokken en ingericht hotel. Beetje vergane glorie, maar nog steeds mooi en schitterend gelegen.

Ik douche snel en ga dan Ronda in, de kloof en de Puente Nueva (nieuwe brug, uit de 19^e eeuw) bekijken, en foto's maken, net zoals de duizenden andere toeristen....

's Middags trekt er een grote donkere wolk boven Ronda, heel vreemd, rondom blijft het helder.

Later in de middag trekt het toch weer open en de zon gaat weer schijnen. 's Avonds een prachtige zonsondergang. Ziet er paradijselijk uit vanaf het terras van het hotel.

Ik probeer nog een nacht te boeken in dit hotel, want ik wil Ronda nog wat verder verkennen, maar helaas hebben ze geen kamers meer vrij morgen.

Zaterdag 15 oktober, Ronda, 2 km

Ik vind een ander hotel in Ronda, Las Jardinas de las Muralles (de vestingmuurtuinen), met een zwembad, en ben gelukkig. Het is een charmant klein hotel in een typisch Andalusisch huis met centrale open hal.

De tuin ligt terrasvormig met allemaal trappetjes naast een grote kerk en het zwembad ziet er uitnodigend uit. Vlakbij dit hotel vind ik bij een farmacia eindelijk weer het anti-vliegenmiddel dat enigszins werkt, en in een klein winkeltje ernaast een Michelin-kaart met 1:200.000 schaal van dit gebied! Heb ik lang naar gezocht. Ik bezoek de kerk naast het hotel, en deze kerk heeft een serene sfeer, mogelijk door de muziek die er klinkt. Er staat - ter illustratie van het Bijbelverhaal - een beeldengroep, met haast levensechte gezichtsuitdrukkingen.

Ik wandel door het oude deel van Ronda en langs de vestingmuren.

Later in de middag wil ik van het zwembad gebruik maken. Helaas, het gaat vandaag allemaal te goed. Er moet iets zijn wat deze perfectie verstoort. En jawel, er ligt een dode rat op de bodem van het fraaie zwembad.......... Zelfs als deze verwijderd is ontbreekt me de lust om in dit water te gaan zwemmen. Later in de middag kom ik nog bij een pittoresk pleintje waar een paar rijtuigen buiten een kerk staan; er is een klassieke Spaanse trouwerij aan de gang.

Zondag 16 oktober, Ronda - Jimena de la Frontera, 59 km

Volgens de hoteleigenaar zou mijn route nu alleen nog maar naar beneden gaan. Het is duidelijk dat hij deze weg nog nooit gefietst heeft :-). Overigens gaat het fietsen goed, ondanks tegenwind en stevige klim. De temperatuur is een stuk gezakt! Heerlijk. Verder is er niet veel bijzonders gebeurd, onderweg telkens uitzichten op witte Andalusische plaatsjes.

En de Spaanse overheid vindt het nodig om regelmatig duidelijk te maken op welke weg je rijdt:

Via de 'achteringang' kom ik halverwege de middag aan in Jimena de la Frontera, waar ik lunch en een aardig, wat artistiek, hotel vind, Casa de la Henrietta. Het plaatsje ligt in een hoek van 45° tegen de berghelling en de straatjes lopen navenant. Fietsen is hier niet echt mogelijk. Nadat ik me heb geïnstalleerd in het hotel loop ik naar boven naar de ruïnes van het Moorse kasteel.

Ook ga ik nog even naar de naastgelegen begraafplaats. De doden worden hier niet in de grond begraven, maar opgeborgen in een soort ladesysteem in muren.

Maandag 17 oktober, Jimena de la Frontera - La Linéa de la Concepción, 59 km

De aardige hoteleigenaresse wijst me na het ontbijt op het dakterras, vanwaar een mooi uitzicht op Jimena en de omgeving.

Ik vertrek vrij laat, maar het wordt vandaag niet erg warm, dus dat is geen probleem. De weg is druk en er wordt hard gereden. Voor de 2^e keer deze fietsreis zet ik mijn helm op. Onderweg zie ik enkele sinaasappelplantages en katoenvelden; dit laatste had ik nog nooit eerder gezien.

Als ik koffie ga drinken zit er een groepje wielrenners in de bar. Ik vraag hen naar de beste, meest fietsvriendelijke route naar La Linéa en Gibraltar. Ze blijken uit Gibraltar te komen en wijzen me in Brits Engels op een fietspad dat 50 meter verderop begint. Geweldig. (En de helm kan weer af.) Na het fietspad kom ik in een stedelijk en vooral industrieel gebied, en dan zie ik plotseling De Rots:

Dit is toch wel een beetje een historisch moment in mijn fietsreis, en verderop, vlakbij de grens, neem ik nog een paar foto's.

Ik was van plan te overnachten in een hotel aan de oostkant van La Linéa, aan de Middellandse Zee, had gedacht dat daar boulevards en hotels zouden zijn en had daar een stranddagje willen inlassen, maar er is niets, alleen wat armoedige huizen en braakliggend land. Ik ga daarom terug naar de binnenstad van La Linéa en overnacht in een groot zakelijk hotel. Morgen naar Gibraltar!

Dinsdag 18 oktober, La Linéa de Concepción - Gibraltar, 5 km

Na 2 km passeer ik de drukke grens en ben ik op Brits grondgebied.

De toegangsweg naar het schiereiland loopt dwars over de landingsbaan van het vliegveld (of de landingsbaan loopt dwars over de toegangsweg, het is maar hoe je het bekijkt....).

In het volgende verslag meer over mijn verblijf in Gibraltar.