Niet zo'n grote afstand afgelegd sinds het vorige verslag, maar ik heb min of meer uitgebreid Granada bezocht (2 ½ dag) en heb 2 echte rustdagen in Alhama de Granada genomen, een prettig plaatsje met een aantal terrassen, leuk hotel, kasteel, en thermale baden in de buurt alsmede een wandelroute door een rivierkloof. Hieronder weer het dagverslag, en onder de link 'foto's' - hoe verrassend - nog meer foto's.

Maandag 3 oktober, Cazorla (bijna) - Jódar, 67 km

Er wacht me gelijk in de ochtend een stevige klim, het hek van het hotelterrein door en direct in versnelling 1/1 (join the one-one club, zoals Michael zou zeggen). Het hotel ligt op 900 m hoogte en ik moet naar de Puerte de las Palomas op 1300 m. Vanaf m'n hotelbalkon keek ik er op uit:

Maar van bovenaf is het uitzicht weer prachtig. Er staan ook een paar Spaanse toeristen, die heel verstandig met de auto zijn gekomen, en die zetten me op de foto.

De afdaling aan de andere kant van de berg ligt nog in de ochtendschaduw en is bijna koud - een aparte ervaring hier in Spanje! Het stadje Cazorla is gezellig druk en levendig. Als ik verder fiets, daalt de route nog meer en wordt het heel snel heet (extra shirtje weer uit). Het landschap bestaat uit bergen met olijfgaarden, zo ver je kunt zien. Ik lunch met een salade in Peal de Bezerro, op een voor Spanje wat vroeg tijdstip rond half drie. Het mediterrane karakter van de streek zie je goed terug in dit stadje: palmbomen, oleander en bougainville.

De route daarna vind ik niet leuk meer, veel te veel bergen, veel te heet. Tegen zessen kom ik erg moe en niet echt vrolijk aan in Jódar, waar aan het eind van het langgerekte plaatsje een hotel is. Na een douche (knap ik altijd enorm van op) fiets ik terug richting centrum, waar de paseo (dagelijkse pantoffelparade van ca. 19.00 - 22.00 u) in volle gang is. En de hele bevolking doet eraan mee, van jong tot oud.

Aan de ene kant van de straat is een soort boulevard/langgerekt plantsoen, waar men loopt en op bankjes zit, aan de andere kant zijn wat barretjes met terrasjes waar televisieschermen zijn geplaatst die een blijkbaar heel belangrijk stierengevecht laten zien. Ik wil de stierengevechten absoluut niet goedpraten, maar ik vraag me af of de verontwaardiging daarover eigenlijk niet wat hypocriet is. Natuurlijk, de doodsstrijd voor de stieren is afschuwelijk, maar waarschijnlijk hebben ze tot dat moment een redelijk leven gehad, anders zouden ze niet in goede conditie zijn. Als je het leven van varkens in krappe en bloedhete mesterijen en hun slacht in abattoirs daarmee vergelijkt, is dat een stuk dieronvriendelijker.

Hier in Spanje is het bijna onvermijdelijk om niet aan dierenwelzijn te denken. Je ziet honden aan kettingen op erven liggen, schoothondjes die soms zelfs gedragen worden, werkhonden bij de schaapskudden en verwaarloosde zwerfhonden in de dorpen. En dan zag ik nog in een dorp in de vroege ochtend honden vanuit hun tuinen op hun gemak naar buiten kuieren, dwars over de weg lopen en gezellig buurhonden begroeten. Net als bij mensen is voor honden de plek waar en omstandigheden waaronder je geboren wordt van groot belang........

Dinsdag 4 oktober, Jódar - Deifontes, 86 km

Ik kom nu bijna geen andere vakantiefietsers meer tegen, maar deze ochtend, als ik als excuus voor mezelf om even uit te rusten van de beklimming een foto maak, rijdt een vakantiefietser me achterop. Het is een Engelsman, Simon, en we maken een praatje. Hij reist van noordwest Spanje naar het zuidoosten, dus zeg maar haaks op mijn route en doet dit binnen 3 weken! Hij legt per dag ca. 110 km af, knap. Net als ik heeft hij, heel effectief, z'n helm achterop z'n fiets gebonden. Hij vind de helm te warm. Op mijn beurt leg ik hem uit dat ik met lopen ook geen helm op heb en dat fietsen voor mij net zo gewoon is als lopen. (Alleen als ik de situatie echt onveilig vind, dus bv. bij een steile afdaling met veel verkeer, zet ik ‘m op.) Gezien zijn snelheid is samen verder fietsen geen optie, dus we wensen elkaar een goede reis en fietsen individueel verder. Prettig om weer even een echt gesprek te hebben gehad; een volgende keer als ik voor langere tijd op reis ga, zal ik naar een gebied gaan waarvan ik de taal spreek, ofwel ik leer die eerst!

Aan het begin van de middag moet ik in Guadahortuna richting Iznalloz. Er staat een bord dat er aan de weg gewerkt wordt, maar niet dat de weg is afgesloten, althans, voor zover ik het kan lezen. Maar even later houdt een man, die net met z'n auto komt aanrijden, me staande en legt me in heel begrijpelijk Duits uit dat de weg niet berijdbaar is en geeft aan hoe ik moet omrijden. Hij zegt dat hij vroeger in Duitsland heeft gewerkt, vandaar dat hij Duits spreekt. Ten afscheid schudt hij mijn hand en wenst me 'Gute Reise'. Zó aardig!

Ik volg de door hem aangegeven route en na veel stijgen neem ik even voorbij Torre Cardela een afslag naar het westen. Het is een heerlijk rustig weggetje, dat langzaam afdaalt. Ik hoef niet te remmen en niet te trappen en glijd met een lekker vaartje van ca. 22 km vanzelf verder. Zó zou fietsen altijd moeten zijn!

Al freewheelend kom ik tegen half drie aan in Piñar, waar bij een restaurant veel auto's geparkeerd staan. Impulsief besluit ik om nu eens precies het Spaanse dagritme aan te houden en ga er uitgebreid lunchen: salade vooraf, dan gebakken eieren en gebakken aardappelen (vet maar lekker) en een fabrieksijsje toe. Erbij water en één glas rode wijn.

Iets later, bij het maken van aantekeningen in m'n geschreven dagboekje, realiseer ik me dat vandaag mijn moeder 88 jaar zou zijn geworden. Ze is bijna 20 jaar geleden gestorven. Ik denk aan haar en aan mijn nog iets langer geleden gestorven vader en mijn vorig jaar gestorven zus en de tranen springen me in de ogen. Dan denk je het verdriet om je ouders al lang gehad te hebben. 'Verwerkt' wordt meestal gebruikt in dit verband, maar ik vind dat zo'n leeg woord. Ik snap nog altijd niet wat ermee wordt bedoeld. Het zou zo makkelijk zijn om gelovig te zijn. Dan kun je jezelf voorhouden dat er een hemel of zoiets is waar ze nu allemaal gelukkig zijn, maar voor mijn kritische blik op het leven is dat gewoon te simpel om mogelijk te zijn.

Goed, daarna gewoon weer verder. Omdat ik vanwege de omleiding anders bij Iznalloz binnenkom moet ik zoeken naar de route. Aangezien Iznalloz tegen een steile heuvel gebouwd is betekent dat diverse straatjes op en weer neer lopen, de fiets+bepakking al duwend c.q. remmend meevoeren en diverse keren de weg vragen, maar zoals altijd kom ik uiteindelijk op de goede weg. Ik overnacht in Deifontes bij een vriendelijk familiehotel.

Woensdag 5 oktober, Deifontes - Granada, 29 km

Volgens Benjaminse's aanwijzingen moet ik bij de grote Osborne stier links een weggetje inslaaan. Nu, dat is niet te missen:

Ik fiets langs een klein stuwmeertje vlak voor Granada dat er paradijselijk uit zou kunnen zien, ware het niet dat je overal wel erg smerige mensen hebt........

Daarna wordt het lastig de route te vinden. De aanwijzingen kloppen niet met wat ik aantref en ik moet een aantal maal de weg vragen. Er staan wel borden richting Granada, maar die wijzen allemaal naar de Autovia (snelweg), en dat lijkt me toch niet zo'n goed idee. Ik kan niet anders dan over een weggetje met gravel, keien en kuilen, dus dat is weer een paar kilometer lopen. Dan kom ik in de voorsteden Albolote en Maracena en volg een vrij grote weg, met een nieuwe maar ongebruikte trambaan in het midden. Hoewel, ongebruikt, het blijkt een handige parkeerplaats. Duidelijk een van die projecten die mis zijn gegaan :-) . In een dierenwinkel tegenover het barretje waar ik koffie drink probeer ik een honden-afschrikfluitje te kopen (tegen honden die me aanvallen als ik langsfiets), maar ze hebben alleen een honden-commandofluitje. In de etalage staan 2 benches met elk twee jonge hondjes. Ziet er zielig uit en lijkt me heel erg slecht voor hun ontwikkeling.

Ik realiseer me dat ik wat dubbel bezig ben: aan de ene kant wil ik honden afschrikken, aan de andere kant gaat m'n hart open voor deze hondjes...........

Om 12.40 u fiets ik Granada in.

en vind daar - lang leve m'n richtinggevoel (!) - snel het via internet geboekte hotel. Het is een groot, zakelijk hotel, en het heeft een mini-zwembadje waar ik die middag even gebruik van maak. Bij het inchecken staat een man voor me met op z'n shirt de kreet 'kite Tarifa'. Tarifa is het meest zuidelijke puntje van Spanje, waar veel aan kite surfen wordt gedaan, en het is de plaats vanwaar ik wil oversteken naar Marokko. Hoezo toeval?

Maar eerst ga ik naar een fietsenmaker. M'n fiets piept de laatste dagen verschrikkelijk irritant, en het smeermiddel dat ik al op de ketting heb gedaan helpt niet. De fietsenzaak blijkt een klein tweedehands winkeltje ('Good Bikes') en de eigenaar is een vriendelijke man die de fiets zal nakijken.

Later die middag loop ik het centrum van Granada in en doe eerste indrukken op. Granada is druk, levendig en vol studenten en toeristen. Ik hoor zo'n beetje alle Europese talen plus Japans.

Tegen tienen ga ik eten in een Italiaans restaurant (heb even genoeg van de Spaanse keuken). Als ik binnenkom is er nog maar 1 ander tafeltje bezet. Naderhand komen er nog een paar mensen. Ik krijg de indruk dat avondeten buiten de deur hier toch een kwestie is van drankjes met daarbij gratis geserveerde tapas en hooguit een 'racione' (portie van het een of ander).

Donderdag 6 oktober, Granada: het Alhambra

Tja, wat moet ik hier over zeggen: het Alhambra is prachtig! Zie de foto's! Het is het (voornamelijk Moorse) paleiscomplex, gebouwd op een heuvel boven de stad Granada. De Moren heersten hier eeuwenlang (800 jaar?) en werden pas verdreven bij de 'reconquista' onder het koningspaar Ferdinand en Isabella, eind vijftiende eeuw. Eerst bezoek ik de Generalife, een deel met veel tuinen, fonteinen en open paviljoenen.

Dan loop ik langs het paleis van Carlos V, de kleinzoon van Isabella en Ferdinand, en dus een recenter bouwwerk (hoop dat ik de historische feiten goed weergeef - sta open voor correcties!).

Maar het mooiste deel - in mijn ogen - is het Palaccio Nazieres, met prachtige tegels en heel fijn stucwerk:

Een van de beroemdste onderdelen van het Alhambra is de leeuwenfontein; alleen, deze wordt sinds 2006 helemaal gerestaureerd. De marmeren leeuwen zijn zorgvuldig verwijderd van de fontein en minutieus schoongemaakt. Ze staan nu tijdelijk in een aparte zaal tentoongesteld, waar niet mag worden gefotografeerd, in afwachting van de voltooiing van de restauratie van het overige deel van de fontein. (Toch stiekem een foto gemaakt.)

Na een lunch op het rustige en chique terras van de Parador die is gevestigd in het voormalige Franciscaner klooster binnen het Alhambra (ja, hoe vaak kom ik hier - dan maar luxueus!), ga ik nogmaals naar het paleis van Carlos V om daar het museum te bezoeken en de speciale Escher-expositie, waarover je overal in Granada aankondigingen vind. Zijn werk 'Metamorphose' wordt op bijna 360 °C video bewegend weergegeven. En dan te bedenken dat ik het origineel heel vaak gezien heb toen het nog hing in het hoofdpostkantoor in Den Haag, naast de Grote Kerk!

Erwin, ik moest uiteraard aan jou denken. Jammer dat je niet hier bent, in het Parque de Ciencas is een nog grotere Escher tentoonstelling te zien!

Rond acht uur haal ik m'n fiets op - de fietsenmaker heeft van alles gesmeerd, nagekeken en vastgezet. Heel fijn.

Vrijdag 7 oktober, Granada: Albaicín

De bedoeling was vandaag alleen de wijk Albaicín te gaan bezoeken, maar ik kom langs de kathedraal van Granada en ga toch maar even naar binnen, hoewel ik het eigenlijk gehad heb met kerken en kathedralen, ben een beetje overvoerd. Maar de kathedraal blijkt onverwacht heel mooi en licht.

Buiten, tegen de muren van de kathedraal, zijn allemaal winkeltjes en marktkraampjes met kruiden en gedroogde vruchten e.d., heel oosters.

Datzelfde geldt voor de wijk Albaicín, die tegenover de heuvel van het Alhambra ligt. Het is Spaans, maar heeft een onmiskenbaar oosterse sfeer.

Ook zijn overal straatmuzikanten (de een wat beter dan de ander), en naast studenten en toeristen zijn hier ook veel hippie-achtige mensen. Als ik koffie drink op een terras beneden naast het riviertje de Darrio, tegenover het Alhambra, speelt er eerst een violist wat Hongaars aandoende muziek. Later zijn er 2 jongens met gitaren die heel verdienstelijk jaren '60 en '70 evergreens spelen (Eagles, Bob Dylan, Crosby, Stills, Nash & Young, Simon & Garfunkel). Als een van hen langskomt om geld op te halen, spreek ik hem aan op het feit dat hij muziek speelt van míjn generatie. Helaas, hij kan wel behoorlijk zingen in het Engels, maar Engels spreken kan hij niet. Kom daardoor in gesprek met een vrouw (ook van mijn generatie) aan een tafeltje naast me, een Duitse. Volgens haar is dit muziek die altijd populair zal blijven. Ik hoop het. We hebben vervolgens een heel gezellig gesprek in een mengelmoes van Engels en Duits. Als ik op een gegeven moment vertel dat ik naar en in Marokko ga fietsen kijkt ze bedenkelijk en waarschuwt ze me voor politie aldaar die met criminelen zou samenwerken. Ben ik inderdaad te overmoedig om daar te gaan fietsen?

Daarna loop ik verder de wijk in en ga - net zoals tientallen andere toeristen - naar het Mirador St. Nicolas voor het uitzicht op het Alhambra.

En nu ik toch de toerist uithang, ga ik in de avond naar een restaurant met een Flamenco voorstelling. De groep bestaat uit een gitarist, een zanger, een danser en een danseres. Ze zitten op een rijtje op houten stoelen op het podium. Aanvankelijk vind ik het wat gewild typisch Spaans, met veel olé-geroep en handengeklap. Maar als ze gaan dansen ben ik vol bewondering. Het snelle voetenwerk doet soms denken aan het Ierse riverdance. Goed bestede avond!

Als ik terug naar het hotel loop (vraag me af hoeveel kilometer ik vandaag heb afgelegd), ga ik nog even langs het Mirador St. Nicolas:

Zaterdag 8 oktober, Granada - Alhama de Granada, 71 km

Bij het wegrijden voelt m'n fiets nogal zwabberig; nadere inspectie wijst uit dat de banden vrij zacht zijn. Ik kom toch bijna langs de fietsenmaker, dus rijd er even heen. Helaas, het rolluik is dicht en er is geen enkele indicatie of en wanneer hij vandaag open zal gaan. Dat is dus zelf pompen, maar met een handpompje krijg je de banden toch niet echt lekker hard. In de buitenwijken van Granada vraag ik daarom bij een motorenwinkel of er in de buurt ook een fietsenwinkel is. Ik wordt enthousiast een kant uit gestuurd, ergens daar om de hoek moet het zijn. Nee, dat is geen fietsenwinkel, maar een speciaal fietspad (volgende keer écht de taal leren!), maar goed, zo kom ik wel precies op de goede manier de stad uit.

Benjaminse's beschrijving klopt aanvankelijk, maar bij een punt met eenrichtingsverkeer (feitelijk verboden in te rijden), schrijft hij dat de weg vervolgd moet worden richting Santa Fé. Dat doe ik, en vraag het voor de zekerheid nog aan een dorpsbewoner, maar ik kom heel ergens anders uit dan op het kaartje staat aangegeven en rijd uiteindelijk 4 km om. Ik lunch op een Spaanse tijd (maar alleen met een salade). In het restaurant hangen, zoals bijna in elk restaurant en barretje, een aantal varkenshammen.

Ik moet over twee toppen, en het fietsen gaat wat moeizaam, ondanks nog een keer oppompen van de banden. Na een functioneel stuwmeertje (ziet er aardig uit, maar je kunt er niet in), moet ik over een laatste top.

Bedenk voor de zoveelste keer dat ik vliegen echt de meest irritante beesten vind en spuit mezelf vol met anti-vliegenspul, dat maar een beetje helpt. Nog even een berg op naar Alhama de Granada, dat op een rotspunt boven een riviertje ligt, en daar bij het toeristenbureau gevraagd naar hotel met internet en een fietsenmaker. Dat laatste is er niet, maar er is wel een soort fietstour bedrijfje. Ik rijd erheen en de Engelse eigenaren zijn net bezig een lading fietsen op een aanhanger en een dakimperiaal te zetten; ze vertrekken binnen een half uur naar Sevilla voor een tour. Maar ze zijn heel aardig en bereid naar m'n banden te kijken. De jongeman haalt m'n achterwiel van het frame en kijkt de band na: het in Gray, Frankrijk, door een automonteur geplakte lek, 2 maanden en 2500 km geleden, is een klein beetje losgeraakt en er ontsnapt heel langzaam lucht uit. Ik heb gelukkig 2 reserve binnenbanden bij me en binnen een paar minuten heeft hij de band vervangen. Het wiel stribbelt nog even tegen bij het in het frame plaatsen, maar dan is alles gelukt en zijn beide banden stevig opgepompt. De jongen wil helemaal niets aannemen voor z'n werk, maar dat vind ik te gek. Met wat overredingskracht kan ik hem een eurobiljet in de hand drukken.

Zondag 9 oktober, Alhama de Granada

Ik vind Alhama de Granada een prettig plaatsje en besluit impulsief een rustdag in te lassen. In het hotel, Casa de la Sonrisa, (is van een Nederlandse eigenaar en zijn Roemeense vrouw, Adriana), zie ik een in het Nederlands vertaald boek 'Tapas en trappers, op twee wielen door Spanje' (It's not about the tapas) liggen.

Ik mag het lenen en heb het in een dag geboeid uitgelezen. Het is geschreven door Polly Evans, die net als ik in haar eentje door Spanje heeft gefietst. Flink wat herkenningspunten. Ze schrijft erg humoristisch en geeft daarnaast historische achtergrondinformatie. Een citaat dat me uit het hart gegrepen is:

'Toen ik voor mijn rituele broodje stopte in het dorp El Chorro, werd ik omringd door enkele vrachtwagens vol langharige fietsers uit Australië, die met hun tweewielers in de laadbak naar de kloof waren gekomen. Dit, werd me duidelijk, is een veel verstandiger vorm van fietsen. Te laat besefte ik dat het belachelijk is je bagage zelf mee te zeulen. Het is een veel beter idee om een enorme koffer met een flinke hoeveelheid beschamend chique kleren - misschien enkele paren schattige Blahnik-muiltjes en wat strakke Gucci-heupbroeken - en alle toiletbenodigdheden voor een perfect verzorgd uiterlijk in een lekker grote auto te zetten en naar een mooie plek te rijden, daar een fijn fietstochtje te maken, comfortabel terug te rijden naar je luxueuze hotel en van een zondig uitgebreid diner te genieten om de calorieën aan te vullen die je per ongeluk hebt verbrand. Ik besloot dit goed te onthouden voor de volgende keer.'

Behalve die Blahnik-schoenen en Gucci-broeken (ik val niet voor merkkleding) zou ik dit zelf geschreven kunnen hebben! Overigens moet ik ook nog naar El Chorro.

Goed. Vandaag heb ik een mooie wandeltocht door een kloof gemaakt naar een klein stuwmeertje (waar je uiteraard niet kon zwemmen).

Onderweg kwam ik langs een klein kapelletje, van nuestra senora des angeles (onzelievevrouwe van de engelen) en daar mag je niet voorbij gaan zonder haar te groeten en zegen te vragen.

Maandag 10 oktober, Alhama de Granada

Er is hier ook een thermaalbad, dus tja, dat is nóg een rustdag. Morgen ga ik echt weer fietsen.

Het thermaalbad is gevestigd zo'n 3 km buiten Alhama de Granada, en ik ga erheen lopen. Achteromkijkend kan ik Alhama de Granada mooi zien liggen.

Op dezeplek hadden de Morenhonderden jaren geledenook al een badplaatsaangelegd, en deze is nog steeds te zien in het hotel wat er nu gebouwd is.:

Nog langer daarvoor was dit ook al een pleisterplaats voor de Romeinen.

In het hotel zelf zijn allemaal speciale behandelruimten en in het park ernaast ligt het thermaalzwembad.

Maar aan het begin van het complex kun je gewoon langs de rivier van het thermale water genieten. Vanuit de rotsen stroomt water van 35 °C de rivier in. Er is een simpel betonnen bassin gemaakt, maar het is er heerlijk!

Aan het eind van de middag ga ik terug naar Alhama de Granada en loop door het oude, schilderachtige centrum.

En nu morgen weer serieus op de fiets!