Hallo allemaal,

Ik ben weer een stukje verder gefietst en ben nu in Andalusië, en heb daarmee Benjaminse's doel bereikt: 'onbegrensd fietsen naar Andalusië', zo heet zijn reisgids immers. Ik heb de derde duizend kilometer afgelopen donderdag (29 sept.) gehaald, en tot aan Tarifa, het zuidelijkste puntje van Spanje, is het volgens mijn berekeningen vanaf hier (Cazorla) nu nog zo'n 800 km. Geheel tegen mijn gewoonte in loop ik dus iets voor op mijn tijdplanning! Maar niet te vroeg juichen, want er zijn nog vele bergen te beklimmen en hitte en vliegen te doorstaan........

Toen ik mijn vorige verslag wilde plaatsen, werd de internetverbinding plotseling verbroken. Vandaar dat er in eerste instantie een aantal foto's ontbraken in het verslag. Pas een dag later kon ik ergens weer verbinding krijgen en heb ze er alsnog bij gezet. Ik hoop dat deze keer alles in een keer lukt.

Hieronder het van dag-tot-dag verslag met foto's - en onder het tabje 'foto's' vind je nog meer foto's. Een ramp die digitale camera's; nam ik al veel te veel foto's toen ik nog een camera met fotorolletjes had (tot afgelopen april), nu met deze camera is het hek echt van de dam!

Dinsdag 27 september, Cuenca - Alarcón, 83 km

Ik vertrek pas laat, tegen elven, vanuit Cuenca omdat ik pas tegen de ochtend in slaap viel. Bij een eerste koffiestop bij een overigens keurige bar/restaurant valt me weer op dat men hier de gewoonte heeft afval (opengescheurde suikerzakjes, afgekloven kippenbotjes) zomaar op de vloer te gooien. Dit zijn van die kleine dingen die je ziet als je in de niet-toeristische gebieden rondreist. Buiten op de binnenplaats van het restaurant staan twee levensgrote beelden van Don Quixote en Sancho Panza, de symbolen van dit gebied, La Mancha.

(Ik weet het verhaal niet in detail, maar Don Quixote, een middeleeuwse Spaanse edelman te paard, vocht tegen windmolens, die hij hield voor vijanden. Zijn knecht Sancho Panza hobbelde op een ezel achter hem aan.)

Net als ik begin te denken dat de mensen (de mannen vooral) hier in dit gedeelte van Spanje norser zijn dan in het noorden, wordt dat gelogenstraft door een vriendelijke barman van een bar/restaurantje waar ik wat laterstop voor wat te drinken en een broodje kaas (bocadillio con queso). Hij maant me goed te eten, want dat heb ik nodig als ik fiets! Het is 15.00 u en ik ben in Valéro de Abajo en moet nog zo'n 40 km verder volgens m'n eigen planning. In datzelfde barretje spreekt even later een van de mannen aan het tafeltje naast het mijne me aan en zegt dat hij me gisteren in Cuenca heeft gezien en vraagt of ik daarvandaan ben komen fietsen. Er volgt een heel gesprek (alles in het Spaans en handen en voeten) met de vijf mannen en ze zijn vol bewondering als ze horen dat ik uit Nederland ben komen fietsen en van plan ben door te gaan tot Marokko. Waarschijnlijk denken ze ook dat ik gek ben, maar ze zijn heel aardig. Het norse gedrag van een paar eerdere ontmoetingen, wat ik hierboven noemde, dacht ik veroorzaakt te worden door gekrenkte trots. Fietsen in de bergen is immers iets voor sterke mannen die de Vuelta doen en zo. En nu fietst zo'n buitenlandse vrouw van dik middelbare leeftijd, en met bagage, die bergen op! Dat doet natuurlijk afbreuk aan de prestaties van die mannen. Maar dit is mijn interpretatie; mogelijk waren die norse mannen gewoon met hun verkeerde been uit bed gestapt, of waren het van nature druiloren.

De route loopt door een voor het oog aangenaam heuvelend gebied. Zoals gebruikelijk is dit voor de fiets veel minder aangenaam en veel meer heuvelend :-). Het is landbouwgebied, met rode aarde, gemaaide gele korenvelden en omzoomd met groene bomen en struiken. Dat gecombineerd met een strakblauwe lucht levert mooie plaatjes op.

Het is nog steeds goed warm, ik schat 25 à 30 °C, maar niet meer zo ontzettend heet als eerst. Tegen het einde van de middag zie ik een glimp van een groot stuwmeer, het Embalse Alarcon. Je kunt er helaas niet bij komen, laat staan in gaan zwemmen.

Ik overnacht in het enige hotel in Alarcón, een oorspronkelijk Moors vestingstadje, dat open is, een vrij dure Parador met zwembad en spa. Maar luxe is ook wel eens lekker.

Woensdag 28 september, Alarcón - Barrax, 81 km

M'n fiets heeft vannacht in een zijkamer van de lobby van dithotel gestaan. Als ik afreken zet de receptionist m'n fiets vast klaar:

Als ik Alarcón uitfiets maak ik nog een aantal foto's van dit mooi gelegen plaatsje.

In korte tijd kom ik langs oud en nieuw Spanje:

Grappig contrast.

Ik ben vandaag in de vlakte van La Mancha, maar daar zie ik niet veel van, want de route gaat voor het grootste deel langs een bijna leeg kanaal. Gedurende 43 km zie ik aan levende wezens welgeteld: een flink aantal vogels, 5 weghuppende konijnen, 1 eekhoorn die plotseling vlak voor m'n wielen het pad oversteekt (ik geef een gil van schrik) en één kanaal-inspecteur die me in een bestelauto langzaam tegemoet rijdt. Voor de rest vooral leegte.

Ik overnacht in een chauffeurshotel in Barrax, niets mis mee. Bij het eten weer onbeperkt water en koude rode wijn, prima.

Donderdag 29 september, Barrax - Alcaraz, 73 km

Nog geen 400 m nadat ik ben opgestapt, bereik ik, in de dikke ochtendmist, weer een mijlpaal:

Als de mist wat is opgetrokken rond een uur of tien, kom ik langs een van de spaarzame boerderijen in deze streek, gebouwd in de typerende stijl met een torentje.

En ook hier weer een schaapherder met kudde:

Verder een rustige route vandaag, geen grote bezienswaardigheden. Formeel gaat de route over een 'via verde', een speciale fietsroute over een voormalige spoorlijn, maar aangezien deze onverhard is, neem ik de gewone weg. Deze is betrekkelijk rustig en bovendien net geasfalteerd! Onderweg kom ik een paar Spaanse clichés tegen, die natuurlijk op de foto moeten:

Een stierenarena,

en Don Quixote en Sancho Panza.

e

Na de Puerte de Los Pocicos (1058 m) doemt de Sierra de Alcaraz op. Daar moet ik morgen door- en overheen!

In Alcaraz zijn, vlakbij elkaar, 3 hostals (eenvoudige hotels, soort pensions) om te overnachten. Ik kies datgene met prettig ogende balkons, alleen, als ik er binnenloop is er niemand. Ik kan overal bij (receptie, de kamers), niets is afgesloten. Ik bel het telefoonnummer dat er staat aangegeven en een man antwoordt in gebroken Engels dat hij er binnen tien minuten is. Dat is uiteraard wat langer, maar het echtpaar komt met uitgebreide excuses en heel vriendelijk aan. M'n fiets wordt door hen voortvarend naar het balkon van m'n kamer gereden. Een prettige, ruime 3-persoonskamer met adequate badkamer en heerlijk balkon met uitzicht op de vallei, voor EUR 30!

En dit is de Plaza Mayor van Alcaraz:

Vrijdag 30 september, Alcaraz - Riópar, 57 km

Ik krijg van de hoteleigenaresse een voor Spaanse begrippen uitgebreid ontbijt (café con leche, 2 grote stukken toost met olijfolie, 2 cakejes) en bij het vertrek twee hartelijke zoenen en de waarschuwing voorzichtig te zijn onderweg. Ook wil ze me nog een hele zak met cakejes meegeven, heel lief, maar dat moet ik afslaan - ik heb al zoveel bagage bij me!

Alcaraz ligt, zoals zoveel plaatsjes in Spanje, bovenop een heuvel en als ik wegrijd kan ik goed de weg zien die ik moet hebben:

Vlak daarna gaat het weer steil omhoog, binnen de kortste keren gaat dan ook het vest weer uit. Boven bij Vianos kun je goed de grote haarspeldbocht zien die ik heb genomen.

Vanaf Vianos gaat de route over een heel klein weggetje met voor Spanje ongekend slecht wegdek door een eenzaam gebied. Ik ben blij als er zo eens in het half uur een auto langskomt. Het is een pittige dag qua fietsen, ik moet twee bergpassen over van meer dan 1400 m. Ertussen in ligt een heel klein dorpje diep in het dal, waar ik koffie drink.

Pas 1:

Vlak na de koffiestop in Batán del Puerto (de huisjes diep in het dal):

Pas 2:

Het wegdek is zo slecht dat ik bij de afdalingen soms stukken loop, omdat anders m'n fiets en/of ikzelf uit elkaar schudden! Na de laatste pas is er weer uitzicht op de volgende bergkam die ik morgen over moet, de Sierra de Segura.

Als ik aan het eind van de middag aankom in Riópar neem ik het enige 3-sterren hotel van het plaatsje, met (binnen)zwembad; heb ik wel verdiend!

Zaterdag 1 oktober, Riópar - Tranco, 75km

Na een aantal kilometer bergop fietsen kom ik langs de afslag naar de oorsprong en waterval van de Rio del Mundo, een plaatselijke bezienswaardigheid. De waterval is aardig, maar het kost me zeker anderhalf uur in de ochtendkoelte om de paar kilometer ernaar toe en terug te fietsen en het bergpad op te lopen en heb aanvankelijk een beetje spijt dat ik dit gedaan heb. Maar goed, dat is nu eenmaal inherent aan keuzes maken.

Als ik vanaf het parkeerterrein terugfiets, springt er net een hond uit een auto. Deze ziet me en komt luid blaffend achter me aan. Zeker in dit geval, met z'n baasje in de buurt, had ik natuurlijk moeten stoppen. Maar ik schrik en fiets zo hard mogelijk verder, zelfs in paniek enigszins belachelijk 'help, help' roepend. Kort daarna, op weg en dus langzaam bergop fietsend naar de volgende pas, de Puerte del Arenal, blaft vanaf een erf weer een hond naar me. Ik zie geen hek en ook zit de hond niet aan een ketting, en nu stap ik af en loop langzaam verder, bewust niet naar de blaffende hond kijkend. Er gebeurt niets en als ik voldoende ver ben stap ik weer op. Wellicht is dit de juiste tactiek. En al deze toestanden met iemand die eigenlijk gek op honden is........

En ook hier weer veel mooie uitzichten:

En dan ben ik plotseling in Andalusië

En hier zijn er uitgestrekte gebieden met olijfgaarden, keurig geometrisch.

Nadat ik een volgens Benjaminse interessant Middeleeuws bergdorpje, dat optioneel in de route was opgenomen (beklimming van 300m), letterlijk links heb laten liggen

kom ik bij het Embalse (stuwmeer) van Tranco. Daar vind ik bij de stuw, bij een verzameling barretjes, een heel eenvoudig pension, waar zelfs het warme water moet worden aangezet als ik een douche wil nemen. Ik ben de enige gast. Het seizoen is ook een beetje over hier. Ook de kano- en waterfietsenverhuur is niet meer in bedrijf. Maar het meer zag er dusdanig aantrekkelijk uit dat ik, met de onontbeerlijke waterschoenen, toch nog even ben gaan zwemmen! Later die avond wandel ik langs de stuwdam.

Zondag 2 oktober, Tranco - Cazorla (bijna), 42 km

Mooie dag fietsen langs het meer, eerst in het vroege ochtendlicht,

en wat later op de dag:

De bedoeling was vandaag in Cazorla aan te komen (totale afstand ca. 60 km), maar ik ben vlak voor de stevige beklimming, die helaas in het heetst van de dag viel, langs dit hotel gekomen:

Een 4-sterren hotel, met perfect zwembad, prachtig gelegen tussen de bergen en een kamer voor maar EUR 55. En ik loop een beetje voor op m'n tijdplanning! Dus hier zit ik nu. Morgen de berg over.