Lieve familie en vrienden / Dear family and friends,

A short introduction in English for my companions on the Normandy/Jersey/Brittany biking trip, Hetty & Michael, Pam & David and Crystal & Bill, who will likely look at this part of my blog. It was wonderful doing this trip together with you, in spite of Murphy, who I probably brought along with me. Hope I left him somewhere on the way from France back to Spain! It was great travelling with you, have nice dinners together and being able to have real conversations. I'm afraid that I cannot write a full translation of my stories ('verhalen'), but looking at the photos ('foto's') within the stories and more under the separate link will surely bring back memories of our trip. Hope to see you again soon!

Onderstaand een verslag van het tweede deel van mijn vakantie van vakantie: de fietsreis met mijn nicht Hetty, haar man Michael en hun vrienden in Normandië, Jersey en Bretagne, en de hervatting van de fietstocht naar Marokko . Het was heerlijk om weer even bekenden om me heen te hebben, gezellig samen te eten en weer eens echte gesprekken te kunnen voeren. Daarbij waren het betrekkelijk korte afstanden om te fietsen (gemiddeld 50 km), door golvend en soms zelfs vlak landschap, zonder bagage (!). Het leek wel of ik de heuvels op vloog, zo makkelijk ging het. Als ik alleen deze fietsvakantie had gedaan, had ik ‘m waarschijnlijk gemiddeld zwaar gevonden; nu, met zo'n anderhalve maand fietservaring door bergachtig gebied en met zware bepakking, was het een makkie!

Maar, hoewel samen reizen absoluut leuk is, heeft het ook nadelen. Als je met 7 mensen reist, is de kans op pech ook 7x groter, en dat hebben we gemerkt. En dan is er het besluitvormingsproces, met name over de route, tussen 7 mensen :-). Als je alleen reist neem je alle beslissingen zelf en hoef je geen rekening te houden met andere meningen, dat is makkelijker! Ik heb daarom bewust geprobeerd me tijdens deze trip niet met de route te bemoeien. (Als je me maar een beetje kent, weet je hoe moeilijk dat voor me is.)

Maar nu ben ik weer terug in Spanje, en heb hier weer drie dagen gefietst, met bepakking en op m'n eigen fiets. Het was weer wennen aan dit zadel!

Hieronder het van dag-tot-dag verslag.

Zaterdag 17 september, Gorey (Jersey) - La Gouesnière

We vertrekken vroeg, zijn keurig op tijd voor de veerboot en de taxichauffeur die de bagage had meegenomen had deze ook al ingecheckt. Er staat veel wind en de overtocht is wat ruw; ik vind dat wel leuk.

Omdat het bij aankomst in Bretagne nog droog is, ondanks een dreigende donkere lucht, gaan we St. Malo niet in maar fietsen gelijk verder. We rijden langs de kust, o.a. langs uitzichtpunt en vuurtoren Pointe de Grouin.

Vlak voor een enorme regenbui komen we aan in Cancales, een kustplaatsje dat beroemd is om z'n oesters. We lunchen op een overdekt terrasje (sommigen van ons inderdaad met oesters; ik niet, ik blijf het een hap zout water vinden) , en de obers zijn druk bezig het terras droog te houden door aan de voorkant plastic schermen uit te rollen en regelmatig met bezems grote plassen regenwater uit de (zonne)schermen te verwijderen. Na onze lunch is het zo goed als droog en dan komt er ineens, voorafgegaan door doedelzakspelers, een optocht voorbij.

Het blijkt een nationaal culinair festival, met vertegenwoordigers uit heel Frankrijk. Leuk gezicht.

We gaan weer verder, maar niet voor lang. Nog voordat we Cancales uit zijn stapt David af: zijn derailleur is finaal afgebroken! Vlak voor we stopten wegens de regen en voor de lunch, is hij gevallen door een gootje waar hij in terecht kwam, mogelijk is dat de oorzaak. Enfin, we bellen Patrick (van Rando Normandie, sub-organisatie van Cyclomundo, en Marc Bebel (van het taxibedrijf dat telkens onze bagage vervoert) en binnen een kwartier zit David met fiets en al in de taxi. We fietsen verder, regenbuien trotserend, en komen aan het eind van de middag aan in ons hotel, Tirel-Guerin, vrij luxueus, maar achteraf gelegen bij een niet meer in gebruik zijnd stationnetje. Het heeft zelfs een zwembad, waar Hetty, Pam en ik gebruik van maken, en een heel stijlvolle eetzaal.

Zondag 18 september, La Gouesnière - Dinan

Er is voor David een andere fiets gebracht, maar bij vertrek blijkt dit niet de beste kwaliteit: vóór vertrek heeft hij al een lekke band.

Nadat dit verholpen is, stranden we al gauw in een hele fikse regenbui. Op een pleintje vinden we allemaal een schuilplaats. Ons humeur blijft vooralsnog goed.

Na een tijd geschuild te hebben en langzamerhand koud te zijn geworden neemt de regen wat af en gaan we verder, nieuwe regenbuien trotserend. In een klein vissersplaatsje, waar de gevels versierd zijn met visnetten, komen we druipend aan bij een klein cafeetje, waarvan de eigenaar de deur uitnodigend voor ons openhoudt. We drogen en warmen wat op met koffie, thee en rode wijn.

Later in de middag steken we de rivier de Rance over.

Deze rivier is gedeeltelijk gekanaliseerd en loop dwars door Bretagne. Over het jaagpad rijden we verder tot aan Dinan, waar we bij het haventje aankomen. Van daaruit lopen we de steile, met ronde keien geplaveide straatjes op naar het hoog gelegen stadshart waar ons hotel is. Mooi stadje!

Maandag 19 september, Dinan - Pontorson

Hetty heeft een akelige verkoudheid opgelopen en voelt zich zo ziek dat ze niet kan fietsen. Zij en Michael (en hun fietsen) gaan vandaag met de taxi naar de volgende halteplaats. Het zal niet de enige tegenslag blijken vandaag. Volgens de routebeschrijving zouden we via het jaagpad langs de rivier verder kunnen. Dus eerst met een grote bocht de asfaltweg naar beneden, en daar aan de overkant van het kanaal verder over het jaagpad om na een kilometer of twee te stranden op een groot hek. Weer terug, weer omhoog en met enige moeite een alternatieve weg gevonden. Dan krijgt David weer een lekke band, en na een uur, in Evran, nogmaals.

Hier valt niet tegenop te plakken. De fietsenwinkel die er even buiten Evran zou zijn volgens bewoners van het plaatsje, blijkt een motorfietswinkel, die uiteraard op maandag dicht is. Teruggelopen en met veel kunst- en vliegwerk (telefoontjes in het Frans, antwoordapparaat etc.) een taxi geregeld die David + fiets terug naar Dinan brengt, waar hij zijn fiets zal omruilen voor die van Michael. We kunnen Hetty & Michael echter niet bereiken en David treft hun fietsen met een kabelslot afgesloten aan. Hij ruilt dan een wiel om (gelukkig is het een voorwiel) en rijdt met de taxi naar het volgende plaatsje waar we hebben afgesproken. En dan hebben we geluk: precies wanneer we het plaatsje vanaf een zijweggetje infietsen, draait de taxi vanaf de hoofdweg erop. Wat een planning! De uitsluitend Frans sprekende taxichauffeuse wordt hartelijk bedankt (en ook betaald natuurlijk) door David, die geen woord Frans spreekt.

De rest van de dag verloopt zonder incidenten en we fietsen stevig door en komen aan het eind van de middag, na zo'n 80 km, aan in Pontorson bij het Montgomery hotel. Dat is niet genoemd naar die generaal uit de tweede wereldoorlog; het is zestiende-eeuwse huis van de adellijke Franse familie Montgomery. De anderen zijn ondergebracht in een aangebouwde nieuwe vleugel, maar mijn kamer ligt in het oude gedeelte.

Ik slaap in een museum!

Dinsdag 20 september, Pontorson - Avranches

Nadat David een nieuwe binnen- en buitenband heeft gekocht en deze heeft omgelegd, vertrekken we allemaal (het is dan tegen elven) naar Mont St. Michel, 10 km naar het noorden over een mooi fietspad langs een kanaal. Mont St. Michel was oorspronkelijk een klein rotseilandje vlakbij de kust (tussen Normandië en Bretagne in) waar bovenop een klooster en kathedraal werden gebouwd. Er ontstond ook een stadje lager op de rots. Alleen bij eb kon je er naar toe lopen. Nu is er een dijk naar toe aangelegd met asfaltweg, is er onderaan de rots een grote parkeerplaats voor auto's en touringcars en is het een toeristenattractie van jewelste. Maar uit de verte ziet het er nog steeds heel apart uit. En een uitgelezen plek voor een familiefoto van Hettty, Michael en mijzelf:

In de nauwe straatjes binnenin zijn souvenirwinkels en restaurantjes dicht opeengepakt en is het manoeuvreren tussen de mensenmenigte.

Ik bezoek de kathedraal, en woon zelfs even toevallig een deel van een mis bij. Van bovenaf is er een mooi uitzicht rondom, over de baai die gedeeltelijk droog ligt.

In de middag fietsen we langs de kust terug naar het startpunt in Avranches. Bill en Crystal zijn al eerder teruggegaan maar met ons vijven (Hetty, Michael, David, Pam en ik) genieten we van de laatste droge, vlakke kilometers en betrekkelijk stille weg.

In Avranches drinken we op een terras gezamenlijk een biertje en nadat Patrick de fietsen heeft opgehaald (5 fietsen gedemonteerd en als een grote driedimensionale puzzel in de achterbak van z'n stationwagen heeft gestouwd) hebben we weer een heel goed diner in ons hotel la Croix d'Or.

Woensdag 21 september, Avranches - Bias (Côte Atlantique)

Afscheid genomen van Bill & Crystal en Hetty & Michael. Ik word altijd beetje emotioneel als ik Hetty en Mike gedag zeg en ik verzeker hen niet al te lang te wachten met hen weer op te zoeken - misschien volgend voorjaar/zomer een fietstrip aan de oostkant van de VS, zo'n beetje halverwege? Ik geef Pam en David een lift naar Rennes, waar zij op de trein naar Parijs stappen. Verdere dag autoweg (péage), dus saai. Aan het eind van de dag neem ik een binnenweg, dichter langs de kust tussen Bordeaux en Biarritz.

Donderdag 22 september, Bias - Tudela

Het is koud als ik 's ochtends vroeg vertrek, 8 °C. Mooie mistflarden en opkomende zon en als ik bij Léon een bordje zie dat naar het Lac wijst, rijd ik er even heen:

Ergens eind jaren negentig ben ik samen met Sonja, op doorreis naar noordwest Spanje, even in Biarritz geweest en vond het toen een leuke plaats. Nu ben ik weer in de buurt en ga er dus even langs. Het is nog steeds een wat chique badplaats, met mooie baaitjes, dure winkels en om de hoek een surfstrand. Ik breng er een groot deel van de dag door, lunch op een punt van een klif:

Met dit uitzicht

en ga uiteraard zwemmen, in dit baaitje:

Laat in de middag rijd ik verder en Spanje in. Hier niet veel dorpjes onderweg waar je makkelijk een hotelletje kunt vinden, zoals in Frankrijk. Het is al laat en compleet donker als ik in Tudela, halverwege Pamplona en Zaragoza eindelijk een hotel vind.

Vrijdag 23 september, Tudela - Teruel

Net als gisteren bij Pamplona zijn de richtingborden bij Zaragoza niet consequent en rijd ik bijna de stad binnen. Vlak voor Zaragoza staat keurig Teruel aangegeven, compleet met wegnummer. Dan volgt er een afslag die alleen naar Madrid wijst, met een ander wegnummer, en vervolgens zit ik op de toegangsweg Zaragoza in! Ik mopper (nou nee, eigenlijk vloek ik, want ik moet de auto vóór 11.30 u terugbrengen bij het verhuurbedrijf in Teruel en kan geen oponthoud gebruiken), sla op goed geluk en enig richtingsgevoel afslagen in en kom dan toch weer op de goede weg uit. Als ik een half uurtje later bij een wegrestaurant wil gaan ontbijten, kloppen de borden ook weer niet, althans, als je bovenaan de afslag komt staan er geen borden meer en moet je maar gokken welke kant je uit moet. Als ik later aan de barman wil vertellen dat z'n restaurant niet goed staat aangegeven (ik heb het dus wel gevonden), vertaalt een andere, Engelssprekende klant dat. Hun reactie: tja, dit is Spanje. Dat blijft het dan ook. Het landschap hier in de vlakte waar de grote weg loopt is kaal, bruin/geel en ik ruik weer de varkenstallen. Ik ben op tijd in Teruel, lever de auto in en ga met taxi naar het hotel, de Parador. De receptionisten herkennen me en melden dat m'n fiets voor me klaarstaat in het gangetje achter de receptie. Later in de middag fiets ik nog even naar de binnenstad van Tereul. Voelt een beetje als thuiskomen.

Ik loop ook nog langs de fototentoonstelling die ik de vorige keer heb gezien, met intrigerende foto's van de afgelopen eeuw en neem van sommige foto's foto's (grammaticaal klopt het, maar het lijkt of ik stotter!).

Zaterdag 24 september, Teruel - Calomarde, 58 km

Het is goed te merken dat het 2 weken later in het seizoen is: 's ochtends vroeg is het nog behoorlijk fris. Er hangt iets van het begin van de herfst in de lucht. De route gaat nu in westelijke richting en al gauw laat ik het heel dorre geel/bruine gebied achter me en zie weer wat bomen en groen. Ook zijn hier bijna geen varkenshouderijen meer, dus het stinkt ook niet meer!

Bij Bezas fiets ik door een gebied met grillige rode rotsformaties. Hier zijn ook prehistorische rotstekeningen gevonden.

Aan het begin van de middag kom ik bij het plaatsje Albarracín, heel fotogeniek met verdedigingsmuren en nauwe straatjes, gebouwd tegen een steile helling. Ik neem ruim de tijd om dit te bekijken. M'n fiets heb ik onderaan de weg aan een hek vastgezet, vlak voor de ingang van de tunnel die onder het plaatsje door gaat.

Daarna fiets ik door een nauwe kloof verder, redelijk vlak. En dan begint het zowaar een beetje te regenen, maar het zet niet door. Ik overnacht in een heel eenvoudige bar/habitaciones in Calomarde, een heel klein dorpje. Maar ze hebben er lekker bier.

Zondag 25 september, Calomarde - Uña, 62 km

Het is stralend helder weer, maar nog wel koud. Hoewel, direct de eerste kilometers krijg ik een heel steile beklimming voor m'n kiezen, dus het vest gaat al gauw uit en ik krijg het behoorlijk warm. Het is zo steil, dat ik de laatste 500 m van de klim moet lopen (kan ik nog wat van m'n bagage terugsturen c.q. ergens achterlaten? Misschien de vrij zware waterschoenen?).

Na de klim kom ik bij het plaatsje Frias, waarna er volgens Benjaminse's gids 54 km lang geen voorzieningen meer langs de weg zijn. Ik ga daar dus koffiedrinken en water bijvullen. Als ik weg wil gaan kan ik m'n fietssleutel even niet vinden. Paniek! Terug het restaurant in en overal zoeken. De ober maant me rustig te blijven. Ik antwoord in m'n beste Spaans dat de sleutel mucha importante is. Maar het sleuteltje blijkt gelukkig in m'n vestzak te zitten.

Als ik dit net gehad heb en ca. 2 km verder heb gefietst, hoor ik een hond blaffen en zie hem op me af komen vanaf de berm, het is een grote witachtige hond (kruising tussen een Pyreneese berghond en een Ierse wolfshond ?!) in ieder geval héél groot. Hij komt achter me aan, adrenalinestoot. Trap hard door en de hond blijft achter. Even later zie ik een man met een lange stok in z'n hand langs de kant van de weg, een herder? Wilde de hond een kudde schapen of geiten verdedigen? Mogelijk, maar ik heb spijt geen anti-hondenfluitje te hebben gekocht voor vertrek. Dit zijn angstige situaties. Wat te doen, hard wegfietsen, waarmee je het jachtinstinct van een hond juist prikkelt, of stilstaan en afstappen in de hoop dat de hond zijn aanval dan staakt (maar wat als hij dat niet doet, dan kun je niet meer wegkomen). Voel me erg kwetsbaar.

De weg stijgt eerst tot 1650 m (geen bordje) en blijft dan een stuk telkens op en neer gaan. Ik kom bij de Nacimiento del Rio Tajo, de oorsprong van de Taag, de langste rivier van het Iberisch schiereiland. Daar is een groot monument bij opgericht.

Een stuk verder is er weer een pas, nu 1617 m en ik kom in een de provincie van La Mancha

Daarna volgt een lange (9 km) steile afdaling met stukken van 10%. Paar stukken ervan loop ik.

Dan wordt het iets vlakker en kom ik in een prettig gebied langs het riviertje de Jucar, met populieren erlangs die al geel verkleuren. Mooi in het zonlicht.

Bij een stuwmeer, waar het water vrij laag staat, stap ik af om even te kijken en dan sprinten er twee herten vlak voor me gehaast weg. (Natuurlijk te snel voor een foto.) De waarschuwingsborden staan er dus niet zomaar.

Ik overnacht in een eenvoudig pensionnetje in het dorpje Uña. Als ik 's avonds terugloop van het restaurant naar het pension en nog even verder het dorp uitloop om de sterrenhemel beter te kunnen zien, springen uit het struikgewas twee herten de weg op en rennen richting hert dorp, hun hoefjes kletterend op het asfalt.

(En nee, ook hier was ik te verrast en niet snel genoeg voor een foto van de herten.)

Maandag 26 september, Uña - Cuenca, 37 km

Een kort fietsdagje, maar veel bezienswaardigheden. Aller eerst is er, na een flinke klim van 6 km en een stuk op en neer fietsen bovenop de bergkam van eveneens 6 km, de Ciudad Encantada, de betoverde stad. In deze streek zijn veel bijzondere en grillige rotsformaties, maar hier bovenop is een gebied met wel heel aparte rotsen. Er is een park van gemaakt, met een route van 3 km, waar je volgens de caissière ongeveer een uur over doet. Mij kost het natuurlijk ruim anderhalf uur, want er moeten de nodige foto's gemaakt worden. Ik denk ca. 30 foto's gemaakt te hebben, maar als ik het nakijk op m'n camera blijken dat er ruim 60 te zijn! Ik heb wel e.e.a. gewist. Maar het was ook heel bijzonder!

Het hele park doet me een beetje denken aan Bedrock City, de woonplaats van Fred Flintstone : -)

Hierna moet ik een enorm stuk dalen, van 1200 m naar ca. 200 m hoogte. Ik ben niet echt goed in klimmen, maar prefereer dat toch boven steile afdalingen. En ik fiets hier voor het eerst, dus weet niet hoe de weg om de bocht heen loopt. Dus heel veel remmen en af en toe stoppen om m'n vingers te ontspannen en de remblokjes af te laten koelen!

Tot m'n verrassing kom ik ineens langs velden met - uiteraard uitgebloeide - zonnebloemen. Blijft een apart gezicht.

Vlak voor Cuenca moet iknog even flink klimmen, maar dan loopt de weg aan de bovenkant van een wijde kloof, met prachtige uitzichten, naar de bovenstad van Cuenca toe.

(Helaas moet ik, komend vanuit het noorden, pal tegen het zonlicht kijken, maakt de foto's ook wat minder mooi. Maar om nu morgenochtend vroeg terug te fietsen voor betere foto's..........)

Ik vind een behoorlijk hotel vlak na binnenkomst in de bovenstad en ga dan de stad verkennen.

Een van de waterspuwers op de kathedraal:

De onvermijdelijke toeristenfoto bij de hangende huizen van Cuenca:

En 's avonds op de Plaza Mayor, bij de kathedraal:

Morgen maar weer wat meer kilometers maken, anders kom ik nooit in Marokko!