Hallo allemaal, hier weer een verslag vanuit een heel warm Spanje. Ik hoor dat het slecht weer is in Nederland. Jammer dat we het niet een beetje eerlijk kunnen verdelen qua temperatuur en zonneschijn. Ik ben hier heel blij als er af en toe wat wolken voor die zon schuiven! De fiets is gerepareerd, ik ben weer een paar dagetappes verder en ga morgen - als de internetreservering goed is gegaan - met een huurauto op weg naar Avranches, op de grens van Normandië en Bretagne, om daar te gaan fietsen met Hetty & Michael en 4 vrienden van hen. Mijn fiets staat hier nu veilig in een garage van de Parador (staatshotelketen) van Teruel; als alles volgens plan verloopt kom ik op 22 september hier terug. Ik begin te wennen aan het Spaanse dagritme en pas me redelijk aan. Lastig is wel m'n gebrek aan kennis van het Spaans; ik ben zo gewend overal op redelijke wijze te kunnen communiceren, en dat lukt hier niet. En ik ontmoet maar een enkele keer Spaanse mensen die een paar woorden Engels of Frans spreken.

Overigens, ik vind het heel leuk jullie reacties te lezen; zo voelt het echt alsof ik niet alleen op reis ben! Ik kijk er elke keer weer naar uit.

Hieronder weer een dagverslag (probeer me elke keer in te houden qua lengte van de tekst en hoeveelheid foto's, maar er is altijd zoveel te vertellen........ Sorry!)

Zondag 4 september, Morella - Valderobres - Morella 0 km gefietst, ca. 120 km met taxi

Een duur dagje! 'Dat wordt niet goedkoop, mevrouwtje', zou Dennis zeggen. Om negen uur met de taxi op weg naar de fietsenmaker in Valderobres, ca. 60 km terug, fiets achterin: voorwiel eruit, achterbank neergeklapt en de chauffeur had een groot vel bobbeltjesplastic neergelegd.

(Even ter herinnering: ik had in Valderobres bij fietsenmaker Enrique e.e.a. aan m'n fiets laten doen, maar kreeg de dag daarna problemen met de versnelling en kon eigenlijk niet meer verder. Een heel aardige Spanjaard redde me uit de nood en bracht me naar de volgende plaats, Morella. Helaas was daar geen fietsenmaker. Enrique gebeld en afspraak gemaakt voor vandaag.) De taxichauffeur spreekt uitsluitend Spaans en rijdt als een formule 1 coureur over de ca. 60 km lange bochtige weg en over de bergpas. Ik hou mezelf maar voor dat hij hier de weg kent en dat hij dit elke dag doet. In Valderobres is het Feria, de hoofdstraat staat vol marktkraampjes en we kunnen er niet door. Op mijn richtinggevoel komen we toch bij de fietsenmaker, die inderdaad z'n zaak voor mij opendoet, tot verbazing van de taxichauffeur die maar tegen me bleef herhalen dat het Feria was en de winkels gesloten zouden zijn. Het opnieuw afstellen duurt een tijd, en ook wordt er nog een nieuwe ketting opgelegd. In de tussentijd slenter ik wat over het marktje.

De taxichauffeur brengt de tijd door bij een barretje, waar ik hem om half elf 's ochtends aan de rosé zie zitten. Ik probeer er niet op te letten. Tegen twaalven is de fiets klaar en racen we terug naar Morella. Daar probeer ik de versnellingen nog wat verder uit met een klein ritje naar het oude aquaduct buiten de stadsmuren.

Later die middag kan ik lekker ontspannen de toerist uithangen en ga ik het kasteel bekijken, dat hoog op een rots boven de rest van het stadje uittorent.

Een joviale Engelsman biedt aan mij op de foto te zetten en met een 'You better watch out, don't you remember Mr Bean?' herinnert hij me aan de sketch waarin Mr Bean z'n camera aan iemand geeft om een foto van zichzelf te laten nemen, en deze er dan met z'n camera vandoor rent. Maar alles gaat goed.

Later ontmoet ik hem en zijn vrouw en zwager en schoonzuster in het hotel en word ik nog uitgenodigd voor een drankje.

Maandag 5 september, Morella - Fortanete, 63 km

De dag begint bewolkt en vrij koel, wat ik heerlijk vind. Schakelen loopt nog steeds niet helemaal lekker. Als ik van het middelste blad voor naar het kleinste schakel, schiet de ketting er geregeld af. Enrique had gezegd dat ik aanvankelijk wat problemen zou hebben (waarom is me niet duidelijk, zo vloeiend verliep onze Frans/Spaans/Engelse conversatie niet), maar het is wel irritant, zeker hier in de bergen. Desalniettemin fiets ik vlot door. Drink koffie in een klein volledig ommuurd en gerestaureerd plaatsje, Mirambel.

Als ik uit de hostal kom (waar de heerlijke café americano slechts EUR 1 kost), staat een Spaanse man in felgekleurd Hawaishirt mijn fiets te bekijken en vraagt waar ik vandaan kom en waar ik heen ga. Weer is bewondering en ongeloof mijn deel. Ik fiets verder, door een heel stille streek. Alleen zijn er in de dalen steeds de varkensfokkerijen, met gekrijs van varkens en vooral de stank. Ik at de laatste jaren al steeds minder vlees, maar heb er nu nog minder trek in. Aan de ene kant door medelijden met de leefomstandigheden van de dieren, aan de andere kant puur door walging vanwege de stank!

Eerst ga ik weer een stuk omlaag,wat ik even later net zo vrolijk weer omhoog moet fietsen en dan kom ik bij Cantavieja, een plaatsje dat hoog op een bergrichel voor me uittorent.

Ook deze beklimming lukt; het is intussen wel zonniger en warmer geworden, maar de temperatuur hier hoger in de bergen is toch een stuk draaglijker. Koffie gedronken en even rondgewandeld en uitzicht vanaf boven bewonderd.

Daarna volgt een kleine afdaling en weereen colletje, nu naar 1657m, alvorens ik stop in een klein bergdorpje, Fortanete. De eigenaren van de hostal waar ik wil overnachten zijn afwezig, maar er komt een man uitlopen, gast in de hostal, die zegt - in basis Engels - dat er zeker plaats voor me is. Hij stelt zich voor als Felix en neemt me mee naar een barretje een stukje terug in het dorp. En inderdaad, de vrouw die dit barretje runt heeft kennelijk ook connecties met de hostal, want zij maakt een kamer in de hostal voor me klaar. Ik kan 's avonds eten in het barretje en er de volgende ochtend ook ontbijten. Krijg een hele stroom Spaans over me heen gestort, waarop ik maar reageer met vriendelijk lachen en knikken.

Dinsdag 6 september, Fortanete - Cedrillas, 43 km

Het ontbijt in het barretje bestaat uit geroosterd brood en een assortiment cakejes en koekjes. Aan het tafeltje naast me zit een groepje bouwvakkers te ontbijten, met deels zelf meegenomen eten. De eigenaresse van de bar vraagt of ik café con leche (koffie met melk) bij het ontbijt wil. Ik zeg in mijn beste Spaans 'nee, graag thee' , en krijg vervolgens een kop koffie met melk voorgeschoteld. Ach, is ook prima. Na het ontbijt zwaait Felix me uit.

Omdat ik al een huurauto vanuit Teruel heb geregeld, waarmee ik straks naar Normandië/Bretagne ga, heb ik nu alle tijd van de wereld omdat Teruel nog maar zo'n 70 km fietsen is en kan ik volstaan met een paar korte etappes. Luxueus! Ondanks dat ik alles ruim gepland had, was ik toch bang de deadlines van de trip in Frankrijk, 13 september, en de start van de rondreis in Marokko, 1 november, niet te halen. Daardoor heb ik me telkens wat opgejaagd gevoeld. Nu zal ik echter vanaf Teruel 5 weken de tijd hebben om in Marokko te komen, en dat is, pech e.d. daargelaten, echt ruim voldoende. Prettig! En daarbij is het hier, wat hoger in de bergen, iets koeler dan in het dal. Vandaag zal ik op het hoogste punt van de hele fietsreis komen, 1700 m. (Althans hier in Europa; ik weet eigenlijk niet tot hoe hoog de route in Marokko gaat.) Na een licht stijgend aanloopje begint de echte beklimming.

Altijd prettig als je weet wat je te wachten staat : - ). Ik loop een paar stukjes, maar het overgrote deel leg ik fietsend af. Felix komt al toeterend langs in z'n auto. Tijdens de beklimming kijk ik af en toe terug in het ochtendlicht hoe ver ik gevorderd ben:

En dan ben ik boven op de col, en maak uiteraard de klassieke foto:

De weg loopt daarna geleidelijk iets af, tot aan de rand van de bergkam, en daar wacht een werkelijk adembenemend uitzicht over de hoogvlakte van de Maestrazgo. Ik tracht dat te fotograferen met zo'n 180 graden opname, maar dat geeft niet het overweldigende uitzicht weer.

En met de zoomlens zie je dit:

Ik blijf een tijdje daar uitkijken en foto's nemen. Felix komt ook nog aanrijden vanuit een zijweggetje. Ik begrijp dat hij voor zijn bedrijf hier een soort voorbereiding doet voor het ontwikkelen van een toeristisch resort. Er staat achter het uitzichtpunt een groot bord, met nog niets er op - mogelijk van de projectontwikkelaars? Deze streek is op een ruwe manier erg mooi, maar er is weinig werk en veel mensen zijn naar de steden vertrokken. Toerisme is misschien een kans. Na weer afscheid genomen te hebben (als je zo reist als ik weet je nooit of je elkaar nu echt voor het laatst gezien hebt) daal ik af naar de hoogvlakte.

In het midden, bovenop de berg, zie je een bord staan, daar stond ik zoëven!

Bij een koffiestop in Villaroya spuit ik mezelf weer helemaal onder het anti-vliegenspul, want het wordt weer warmer en ik ben blijkbaar erg aantrekkelijk voor ze. Er volgt nog een beklimming naar de Puerto de Sollavientos (1507m), die verloopt vlot - misschien krijg ik er wat ervaring in. Ik lunch in een onverwacht heel chic restaurant in een klein bergdorpje, en kom vrij vroeg aan in Cedrillas, waar ik overnacht in een eenvoudige hostal. Dit dorpje staat vol vleesverwerkende fabrieken, voor de beroemde Jamon de Teruel. Die hammen hangen dan ook in de eetzaal van de hostal.

Ik eet iets anders........

Woensdag 7 september, Cedrillas - Teruel, 35 km

Vandaag maar één echte beklimming tot aan de langere tussenstop in m'n fietsreis in Teruel (en de trip naar Bretagne/Normandië). Ben net op weg als ik wordt ingehaald door een auto die even naast me blijft rijden. Een enthousiast zwaaiende Felix daarin! Leuk en toevallig - neem tenminste niet aan dat hij me volgt. De beklimming gaat via een kloof, waar je telkens denkt dat je bij de volgende bocht boven bent. Maar dat duurt dan nog even!

Boven kom je eerst door een wat heuvelig landschap (doet een beetje denken aan een Nederlands duinlandschap), dan stijg je nog een stukje tot aan het hoogste punt:

En ik ben dan, zie ik, boven de wolken:

Het dal van Teruel ligt op ca. 200m hoogte, en ik moet dan ook heel sterk dalen. Af en toe stop ik even om m'n handen en m'n remmen wat rust resp. afkoeling te geven. Op een bepaald punt ruik ik een vreemde geur en zie grote roofvogels cirkelen. Nieuwsgierig klauter ik op de verhoogde berm naast de weg: aan de andere kant beneden is een afvalstortplaats.

Dan kom ik bij de snelweg uit bij Teruel, ga er onderdoor en de stad in. Het is de hoofdstad van de gelijknamige provincie en lijkt een boeiend centrum te hebben. In het toeristenbureau hebben ze niet veel informatie (zelfs geen grotere stadskaart dan alleen een kaartje van het oude centrum) en spreken ze zowat geen Engels (komen hier nooit buitenlandse toeristen?) maar er wordt me aangeduid hoe ik bij het enige hotel met zwembad kan komen, ca. 2km buiten de stad. Het is een vrij luxueuze Parador, en dat gun ik mezelf voor een paar dagen!

Later in de middag fiets ik (zonder bagage en dat voelt vreemd) Teruel in, stal de fiets met kabelslot in een steegje naast het levendige hoofdplein, de Plaza del Torico, en slenter op m'n gemak de stad door. Hier heeft de Mohammedaanse overheersing in de middeleeuwen sporen achtergelaten in de vorm van Mudejar-kunst.

Uit Wikipedia even wat achtergrond informatie:

De mudéjar-kunst is ontstaan in het middeleeuwse Spanje en dient gezien in de specifieke historische context van dat land in die periode. Spanje kende islamaanwezigheid en -overheersing van 711 tot 1492. Oorspronkelijk was na de verovering alleen de noordelijke provincie Asturië in christelijke handen. Vanaf de elfde eeuw verzwakte de macht van de moslimvorsten. Bij de Reconquista - vanaf de 2de helft van de 11de eeuw - heroverden christelijke vorsten moslimgebieden. Er ontstonden alzo, in de periode 11de tot 15de eeuw, een aantal christelijke koninkrijkjes op het huidige Spaanse grondgebied. Naar inspiratie van de islamitische dhimmis werd aan de lokale moslimbevolking vaak een vorm van godsdienstvrijheid en bescherming geboden. Daarbij speelden economische en financiële factoren een rol. De moslims waren vaak ambachtslieden of landbouwers en hun kennis en werkkracht kon gebruikt worden. Zoals tijdens de moslimoverheersing de christenen (de zogenaamde Mozaraben) schatplichtig waren aan de moslimautoriteiten dienden nu de moslims (de Mudéjar) belasting te betalen aan de christelijke koningen. Naast de politieke en sociale gevolgen van deze heroveringsoorlogen ontstonden ook culturele contacten tussen christenen en moslims. Deze contacten liggen aan de basis van de mudéjar-kunststijl. Er ontwikkelde zich een mudéjar-architectuur en eveneens een mudéjar-sierkunst en - litteratuur en dit vooral in de periode midden 13de eeuw - einde 15de eeuw (250 jaar).

In Teruel is deze Mudéjar-kunst goed bewaard gebleven. Zo staan er nog een enkele stadstorens, versierd met groen keramiek.

Er is ook nog een middeleeuws aquaduct:

En een grote trappenpartij van de bovenstad naar het station, uit het begin van de 20^e eeuw, is in de Mudéjar-stijl ontworpen.

Er vind een culinair festival plaats (vooral met de hammen van de provincie Teruel) en daarbij wordt een openbare dansles gegeven; ziet er gezellig uit.

Ik eindig de dag op een terrasje op het Plaza del Torico:

Donderdag 8 september, Teruel

Deze dag ben ik vooral toerist. Ik neem wel de fiets (zonder kilometerteller) naar de stad, maar stal ‘m daar telkens bij de diverse bezienswaardigheden. Ik bekijk als eerste de kathedraal:

Dan wandel ik door de binnnenstad en kom een volgende stadstoren met Mudéjar-versiering tegen.

Daarna ga ik naar het mausoleum (klinkt wat luguber, maar valt erg mee) van de 'Amantes de Teruel'. Het gaat om een verhaal uit de 12e eeuw over de liefde tussen Juan Diego de Marcilla en Isabel de Segura. Diego was een verarmde edelman en de vader van Isabel vond hem niet goed genoeg voor zijn dochter. Daarop besloot Diego 5 jaar lang zijn geluk en fortuin elders te zoeken en dan terug te keren om met Isabel te kunnen trouwen. Zij wachtte trouw 5 jaren op hem, maar toen hij daarna niet terugkeerde, werd zij door haar vader uitgehuwelijkt. Vlak nadat zij getrouwd was, keerde Diego echter, rijk, terug. Hij smeekte haar om een kus, maar die wilde zij hem niet geven vanwege haar huwelijksgelofte. Daarop stierf Diego. Isabel vertelde dit aan haar echtgenoot, en toen Diego opgebaard lag gaf Isabel, met toestemming van haar echtgenoot, hem toch nog een afscheidskus, waarop ook zij stierf. Kom daar heden ten dage nog maar om, sterven van liefdesverdriet! Enfin, in de 16^e eeuw werden hun gemummificeerde lichamen gevonden en dezewerdenin een kapel bijgezet.Het verhaal heeft veel, vooral Spaanse, kunstenaars geïnspireerd. Toen ik het ging opzoeken op internet las ik dat Edith Piaf er ook een lied over heeft gezongen. Wereldberoemd verhaal dus. Heel recent, in 2005, is er in een nieuw mausoleum in Teruel gebouwd naast de Iglesia San Pedro, waar de mummies in zijn ondergebracht. Op de deksels heel mooi de gebeeldhouwde beeltenissen van Diego en Isabel, hun handen elkaar net niet rakend. Eronder, en je kunt dat zien als je er dichtbij op je hurken naar kijkt, liggen een stuk minder romantisch, de feitelijke gemummificeerde lichamen.

Daarna heb ik de Iglesia San Pedro (St. Pieterkerk in goed Nederlands) bezocht. Hier volop (gerestaureerde) Mudéjar schilderingen, dus feitelijk mohammedaans, die nu als achtergrond dienen voor katholieke beeltenissen.

Na al deze cultuur ga ik naar een kapsalon om m'n haar een stukje korter te laten knippen. De kapster spreekt uitsluitend Spaans en met behulp van m'n 'wat-en-hoe' boekje weet ik duidelijk te maken wat ik wil. Verder praten we tijdens de behandeling gezellig, zij in het Spaans, ik in het Nederlands :-). Daarnalunch ik op het Plaza del Torico.

De latere middag breng ik door aan en in het zwembad, met een Engels boek. Had gisteravond heel Teruel afgezocht naar een boekwinkel waar ze Engelse boeken verkochten. Ik heb de enige winkel gevonden, en van de in totaal 6 boeken die ze hadden (echt!) heb ik er 2 gekocht. Ik begin in 'Fall of Giants' van Ken Follett, dat speelt tijdens de eerste Wereldoorlog, het eerste deel van een trilogie, en het boek is zeker 5 cm dik, dus ik kan even vooruit.......