Daar ben ik weer, nu hoog en breed in Spanje. Het is duidelijk heel anders hier dan in Frankrijk. Ten eerste is de route aanzienlijk zwaarder. Nog niet eerder heb ik zoveel beklimmingen gehad, in zulke hitte, en zo lang achter elkaar, zelfs niet in Italië in augustus 2007. Kortom, dit is het moeilijkste fietstraject dat ik ooit gedaan heb. Er zijn momenten - en zelfs dagen - dat ik niet blij ben, en dat is heel zacht uitgedrukt. Daarbij komt dat de route (tot nu toe) vaak over grote wegen gaat met veel snel- en vrachtverkeer. Dat is bepaald geen pretje. Ik heb zelfs voor het eerst deze tocht een paar keer m'n fietshelm opgezet, omdat ik me niet veilig voelde, met name als ik ingehaald wordt door een grote vrachtwagen met aanhanger, en ik een windstoot krijg die me uit balans dreigt te blazen. De schilderachtige stadjes en het mooie landschap maken wel wat goed, maar per saldo vond ik Frankrijk prettiger fietsen. Maar wie weet raak ik er aan gewend, of volgen er nog stille stukken (in ieder geval niet minder bergachtig - dat heb ik al gezien).

Deze wat rustige introductie schreef ik eergisteren, 1 september. Inmiddels is het zaterdag 3 september, en ik ben met fietspech gestrand in Morella, een op zich heel leuk toeristisch plaatsje met groot kasteel bovenop de rots en aquaducten uit de middeleeuwen, maar ik kan hier geen kant uit. Er is geen fietsenmaker en alles functioneert toch pas weer op z'n vroegst aanstaande maandag.......... Om de zaken nog wat te compliceren regent en onweert het nu ook. Maar goed, eerst maar even een chronologische update.

Zondag 28 augustus, Anglès - Tona, 77 km

Ik vertrek zonder ontbijt, omdat ik vroeg wil zijn. Kom er al gauw achter dat deze Benjaminse gids, 'Onbegrensd fietsen naar Andalusië', uit 2007, wat verouderd is; de aanwijzingen kloppen een stuk minder dan in beide vorige gidsen. In de ochtend fiets ik door een beboste kloof, gestaag omhoog.

Na een tijd kom ik bij een schilderachtig dorpje, Osor.

Na nog een tijd flink klimmen bereik ik een wat groter plaatsje, Sant Hilari Sacalm. Ik fiets langs een plein waar een feest aan de gang lijkt te zijn: een paar honderd mensen bevinden zich op het plein, de meesten zitten aan lange tafels. Als ik dichterbij kom zie ik dat het voor het merendeel vrouwen zijn, en een enkele man, die aan het kantklossen zijn! Er vind een kantklos-evenement of -toernooi plaats.

Verder klinkt er muziek, er zijn wat kraampjes met ambachtelijke spullen, kortom gezellig! Ik drink koffie bij een barretje aan het plein, waar intensief wordt gekaart (lijkt soort klaverjassen te zijn) door groepjes mannen, waarschijnlijk de echtgenoten van de kantklossters. Dit is een leuke onderbreking, maar ik moet verder. Ik kom op een rotonde die niet genoemd is in Benjaminse's gids (waarschijnlijk aangelegd nà 2007) en moet een richting kiezen. Ik moet naar de Col de Ravell, maar die staat niet op de borden, wel een 'Pla de les Arenes', maar die wordt niet genoemd in Benjaminse's gids. Wel gaat linksaf een weg naar Vic, en volgens het kaartje moet ik in principe die richting uit, dus die kies ik. Wordt daarop geconfronteerd met een helling van 8%, en vervolgens een nogal lange afdaling van eveneens 8%. Ik krijg vaag de indruk niet goed te gaan, maar omdat de weg zo veel kronkelt is het moeilijk in te schatten in welke richting de weg uiteindelijk loopt. Echter, als ik op een gegeven moment uitkom bij een wel erg grote snelweg en een tunnel begrijp ik dat ik fout zit.

Er zijn nu 3 opties:

• - over de snelweg, door de tunnel in de goede richting (doodeng en feitelijk niet te doen);
• - de andere kant op, richting Barcelona (maar daar moet ik helemaal niet heen);
• - omkeren, en ca. 5 kilometer terug, en paar honderd meter terug omhoog, met stukken van 8%.

Ik overweeg nog even een vierde optie: moedeloos, desnoods wenend, aan de kant van de weg gaan zitten en wachten op de reddende ridder op het witte paard (lees: chauffeur met vrachtwagen of bestelbusje, die mij en m'n fiets mee terug om hoog kan nemen). Maar ja, het is zondag, dus ik kan lang wachten op zo'n ridder! Er zit dus niets anders op dan omkeren en terug omhoog te gaan. Als ik uiteindelijk weer bij de rotonde aankom (heb hele stukken moeten lopen) ben ik anderhalf uur verder. Mopper! Heb me in werkelijkheid iets minder wellevend geuit...... De rest van de dag verloopt redelijk normaal en 's avonds in Tona ontmoet ik weer 2 Benjaminse-fietsers, Evelyn en Gerard, met wie ik samen ga eten.

Maandag 29 augustus, Tona - Igualada, 78 km

Ik vertrek 's ochtends vroeg, om de hitte voor te zijn. Eerst moet ik de Col de Pollosa over, die nog in ochtendnevel is gehuld.

Vlak voor Moià halen Evelyn en Gerard me in. We drinken koffie in Moià, en dat is eigenlijk het leukste moment van de dag.

Het is veel klimmen, moet over drukke wegen en om Manresa in te rijden moet ik zelfs over een fly-over van een snelweg; andere wegen zijn er niet. Wel mooi is de grillige kam van het Montserrat gebergte, die ik al vaag zie vòòr Manresa, en daarna nog kilometers- en urenlang, als de route er in een grote bocht langs gaat.

Aan het eind van de dag, als ik heel moe bij Igualada aankom, zie ik grote zwermen zwaluwen - zij maken zich kennelijk klaar om naar nóg warmere streken te gaan.

Dinsdag 30 augustus, Igualada - Montblanc, 57 km

Ik vertrek vrij vroeg en zie dit bord; moet ik uiteraard fotograferen voor Yvonne (Wildenberg-Kroon), die van plan is over 2 jaar is naar Santiago de Compostella te fietsen. Een van de aanlooproutes loopt dus hierlangs.

En dan hoor ik m'n naam roepen; het zijn Evelyn en Gerard, die in een ander hotel in Igualada hebben geslapen en die ik sinds gisterochtend niet meer had gezien. We maken uiteraard een praatje, maar fietsen individueel verder, want we hebben niet hetzelfde tempo en ritme (ik moet natuurlijk aan m'n minimum quotum van 50 foto's per dag komen). De weg stijgt van 200 m naar 700 m in ca. 20 km afstand, maar het is helaas geen rechte lijn. Je klimt, daalt weer nodeloos, en klimt weer verder. Zou interessant zijn te zien hoeveel je in totaal hebt geklommen. Tot de maan lijkt me niet overdreven geschat. Na een van de beklimmingen kom ik bovenop een langgerekte top, een soort smalle bergrug met aan beide kanten uitzicht. Waarom de Spanjaarden een weg hier laten lopen en waarom Benjaminse zijn route hier overheen laat lopen is me vooralsnog niet duidelijk. Enige reden die ik kan bedenken is het uitzicht:

En ik zit hier op de zelfde hoogte als de windmolens, die je hier heel veel ziet boven op de bergen. Apart contrast met de middeleeuwse dorpjes.

Ik ga overnachten in Montblanc , ook een middeleeuws plaatsje. Als ik na m'n late lunch op zoek ga naar een hotel, zie ik ineens Evelyn en Gerard een gebouw binnengaan, dat ik op het eerste gezicht niet als hotel had herkend. Het is dan ook een 'fonda', een soort pension. Maar ik krijg een prima kamer voor EUR 29, en een 4-gangenmaaltijd ('s middags of 's avonds) kost slechts EUR 11, en dat is inclusief onbeperkt water en wijn! Ik ga zwemmen in het gemeentelijke zwembad, het stadje alvast wat doorlopen en 's avonds eten met Evelyn en Gerard.

Woensdag 31 augustus - rustdagje in Montblanc

Ik merk dat ik erg moe ben en weer aan een rustdag toe. Dit lijkt me wel een leuk plaatsje ervoor. Wel wordt ik vroeg gewekt door de plaatselijke schoonmaakdienst, die o.a. met een grote blazer Montblanc vrijwaart van zwerfvuil. Ik zwaai Evelyn en Gerard uit rond een uur of negen.

Ga dan op de toeristische toer, met rondleiding over de stadswallen en bezoek aan de grote kerk.

Bij de stadsmuren,

en erbovenop, uitzicht over Montblanc.

Ik lunch in de Fonda, die heel populair blijkt te zijn voor het middageten. De wijn (gewoon inbegrepen bij de maaltijd, zonder dat er gekeken wordt hoeveel je drinkt) wordt hier in een karaf met smalle tuit op tafel gezet. Ik heb sommige mensen de wijn hieruit zo in hun mond zien schenken. Ik probeer het maar niet zelf; heb al moeite genoeg om het met zo min mogelijk knoeien in een glas te krijgen!

's Middags toch nog maar een bezoekje aan de piscina.

Donderdag 1 september, Montblanc - Vinebre, afstand 88 km

Weer een hete dag met veel beklimmingen. Moet meerdere malen gebruik maken van het anti-insectenspul dat ik in Cassá de Selva gekocht heb speciaal tegen de vliegen. Het ruikt naar ouderwetse eau de cologne, 4711 en Boldoot. En zo trotseer ik, geurend zoals mijn beide oma's, de hitte, het zweten en de vliegen! Zie de foto's.

In de ochtend, met de zon in de rug

Later op de dag, terugkijkend naar de weg die ik gefietst heb.

Vrijdag 2 september, Vinebre - Valderobles, afstand 76 km

Wederom hete dag met veel beklimmingen, wordt eentonig. De Viejo Verde die volgens Benjaminse goed staat aangegeven, kan ik niet vinden, althans niet in de goede richting. Ik blijf dus maar over de gewone weg fietsen. Achteraf gezien misschien niet zo gek, want als ik kilometers verderop deze fietsweg tegenkom, blijkt het een soort mountainbike pad te zijn. Er zijnmooie uitzichten onderweg, maar als ik ergens op het heetst van de dag in een kleine koele tunnel kom, wil ik daar het liefst blijven. Hier kom ik weer een beetje op normale temperatuur.

Heel oude olijfboom.

Telkens probeer ik alleen 's ochtends te fietsen, en voor het heetst van de dag in m'n overnachtingsplaats te zijn, maar dat lukt niet. Ook het Spaanse dagritme volgen, met een uitgebreide siësta van twee tot vijf, werkt niet handig als je zoals ik op doorgaande reis bent. Het is lastig een plek te vinden om die siësta door te brengen, en ook al heb je die gevonden (een restaurant of zo), dan nog kun je er niet echt van genieten omdat je straks weer op de fiets moet en ook nog een slaapplaats moet vinden.

Kom uit in Valderobres, wat een alleraardigst plaatsje is met een middeleeuws gedeelte en een fietsenmaker. De versnellingen lijken wat lastiger te gaan, de ketting moet worden gesmeerd en vooral denk ik dat de remblokjes vervangen moeten worden. Nadat ik gedoucht heb in het vrij moderne hotel, met uitzicht (vanaf het balkon van mijn kamer) op de oude stad, gaat het gieten van de regen en onweren. Een complete wolkbreuk en de straten staan blank, c.q. er stromen hele rivieren bergafwaarts over het midden van de straat. Met een wegwerpponcho over me heen ga ik naar de fietsenmaker. Ik ben daar pas om zes uur, maar toch wil hij me helpen en om half negen kan ik de fiets weer ophalen. In de tussentijd ga ik het schilderachtige stadje bekijken, inclusief het gedeeltelijk gerestaureerde kasteel.

Als ik om half negen weer bij de fietsenmaker ben heeft Enrique de remblokjes vervangen, de ketting gesmeerd, het stuurlint provisorisch gerepareerd en de versnellingen bijgesteld. Had hij dit laatste maar niet gedaan!

Zaterdag 3 september, Valderobles - Morella, 27 km

Wederom met het krieken van de dag / hanengekraai / hondengeblaf op. Het is nog fris, zeg maar koud, als ik vertrek: 13 °C, heerlijk. Al de eerste kilometers merk ik dat m'n versnelling ratelt als hij voor op het middelste blad staat. Irritant. Moet gelijk aan de bak voor een flinke klim naar Fuentespalda. Probeer onderweg wat te verstellen aan de versnelling, maar maak het probleem alleen maar erger en het lukt me niet het - letterlijk - terug te draaien. Op een gegeven moment kan ik alleen maar terugschakelen naar het kleinste blad voor door af te stappen en de ketting daar met de hand op te leggen . Heel vieze handen, maar dat is het ergste niet. Zo kan ik niet echt verder, en vandaag zou ik een klim naar 1259 m hebben! Onderweg kom ik weer door een gebied met heel veel varkensfokkerijen. Van de stank en het geluid word ik niet vrolijk - misschien toch maar vegetariër worden?

Voor de grote klim kom ik nog bij het dorpje Herbés, en ik hoop hier een fietsenmaker of werkplaats te vinden die kan helpen met de versnelling, want zo gaat het echt niet langer. Aan het begin van het dorpje maakt net een man de deur van zijn garage open en ik vraag hem naar een fietsenmaker of werkplaats. Herbés heeft echter geen enkele voorzieningen, zelfs geen cafeetje. Wat nu? En dan blijkt weer dat je overal héél aardige mensen hebt. De uitsluitend Spaans sprekende man biedt aan mij en mijn fiets naar Morella te brengen, een groter plaatsje, over de pas van 1259 m heen, ruim 20 km verderop. Ik wil dit eerst niet aannemen, maar heb eigenlijk geen andere keus; taxi's zijn hier ook niet. Volgens de 2 woorden Engels sprekende zoon van de man is het geen probleem en hebben zij tijd er voor. Ze hadden natuurlijk vast andere plannen, maar zetten die spontaan opzij om mij te helpen. En zo wordt mijn fiets op het dak van de auto gezet, waar - hoe kan het dat dit zo mooi uitkomt - al een fietsendrager op zit.

En zo rijd ik even later met vader en zoon over de berg naar Morella. Het was een hele steile pas!

In Morella ontmoeten we de zwager van de man, die een garage kent waar ze me misschien kunnen helpen. Helaas is die gesloten tot maandag. Dan zetten ze me af bij een hotel in Morella, binnen de middeleeuwse stadsmuren.

De hele middag ben ik bezig met het proberen hulp te krijgen. De siësta en mijn gebrek aan kennis van de Spaanse taal maken het er niet makkelijker op. Tussendoor wandel ik wat door het stadje, waar later in de middag een regen- en onweersbui losbarst.

Ook moet ik voor volgende week nog vervoer regelen naar Avranches in Frankrijk (grens Bretagne en Normandië), waar ik met mijn nicht en haar man uit Californië en een paar vrienden van hen een weekje ga fietsen. Wat complex schema, en om vanuit deze streken daar naar toe te reizen blijkt welhaast onmogelijk, en vooral héél tijdrovend.

Maar aan het eind van de dag heb ik geregeld dat ik morgen (zondag!) met fiets per taxi terug naar de fietsenmaker in Valderobres kan, en ik heb via internet een auto gehuurd in Teruel voor de reis naar Avranches, waarschijnlijk de goedkoopste manier van reizen en in ieder geval de makkelijkste! Nu maar hopen dat m'n fiets morgen gemaakt kan worden zodat ik verder kan en in ieder geval Teruel kan bereiken! Goed, deze fietsreis is in ieder geval niet saai!