Hallo lieve familie, vrienden en bekenden. Hier weer een update van mijn fietsreis. Ik heb achtereenvolgens de Middellandse Zee bereikt (en ben er uiteraard in geweest), heb Dirk en Sineke zowaar weer ontmoet (en gezellig samen gefietst en twee avonden gezamenlijk doorgebracht), ben over de Col de Manrell (710 m) Spanje in gekomen, heb de 2^e duizend kilometer voltooid, heb applaus gekregen van stoere wielrenners bij aankomst op de laatste col voor Girona (zie foto!) en ben nu al voorbij Girona, eindpunt van de tweede gids van Benjaminse en beginpunt van zijn gids 'Onbegrensd fietsen naarAndalusië. Voor meer details en foto's zie onderstaande dagverslagen en de bijbehorende fotoserie.

Zondag 21 augustus, St. Guilhem-le-Désert - Béziers, 88 km

Heerlijke fietsdag gehad en toen ik om 17.00 u in Béziers aankwam was ik totaal niet moe. In geen weken zo fit 's avonds ergens aangekomen! Dat heeft alles te maken met heuvelachtigheid van het terrein, temperatuur, wind en soort wegdek. Ideaal is natuurlijk licht vals plat omlaag, 25 °C, klein briesje in de rug en glad asfalt. En een aantal van deze factoren - in wisselende samenstelling - had ik zowaar vandaag!

Om kwart over tien had ik de laatste echte heuvel van vandaag gehad en fietste ik door de uitgestrekte wijngebieden van de Languedoc.

Opvallend vandaag was een aantal meer dan levensgrote crucifixen zomaar langs de straat.

In noordelijker gebieden zag je veeleer Mariabeelden. Aan meer dingen merk je dat je in een andere streek van Frankrijk bent aangekomen, ten eerste de vegetatie. Ik kom nu de eerste oleanderstruiken tegen en zelfs een granaatappelboom.

Daarnaast wordt hier een ander soort Frans gesproken: zo mogelijk nóg sneller en met scherpere klanken. Het lijkt meer naar Spaans (Catalaans) te neigen. In ieder geval nog moeilijker te verstaan. Nadat ik koffie had gedronken in Pézenas (levendig stadje) en verder naar het zuiden fietste, betrok de lucht en werd het (gelukkig) wat koeler. En, ik rook opeens de zee! Hemelsbreed nog 20 km weg, maar het was onmiskenbaar. Nergens kom je met de route van Benjaminse dichter bij de Middellandse Zee dan hier bij Vias, dus ik ben even 2 km doorgefietst naar Vias-plage, wat een hopeloze massatoerisme kermis bleek te zijn. Je begrijpt niet dat mensen door heel mooi Frankrijk heen jakkeren om hier hun vakantie door te brengen. Maar ik ben uiteraard hier wel even de zee in gegaan. Wel een verschil met het frisse rivierwater en natuurschoon van de gorges de l'Hérault gisteren. Dat was ook toeristisch, maar met reden en toch heel wat anders dan hier.

Daarna weer verder gefietst, voor een groot deel langs het Canal du Midi tot aan Béziers. Interessante stad met imposante kathedraal St. Nazaire, waar net een klassiek orgelconcert plaatsvond. Ik ben daar gaan zitten luisteren terwijl de neergaande zon door het grote ronde gebrandschilderde raam de kathedraal in scheen. Heel mooie ervaring.

Overigens, nadat het in de ochtend even bewolkt was en er bij de Middellandse Zee een briesje stond, werd het later in de middag flink heet. In Béziers was de temperatuur tot 38 °C opgelopen!

Maandag 22 augustus, Béziers - Villeseque des Corbières, 71 km

Vanwege verwachte warmte vertrek ik voordat ik ontbijt kan krijgen. Fiets de stad uit langs het Canal du Midi dat óver de rivier de Orb loopt door middel van de pont canal uit 1857, een aquaduct waarover boten kunnen varen. In de 19^e eeuw zijn er toch ook wel enkele staaltjes van technisch vernuft geweest. Zo zijn er even verderop de 9 écluses de Fonseranes (sluizen), waarmee een hoogteverschil van 21 meter wordt overbrugd. Het Canal du Midi was het meesterwerk van weg- en waterbouwkundige Paul Riquet, afkomstig uit Béziers, waar dan ook een standbeeld van hem staat.

(Jacq,weet je nog het canal lateral à la Loire en de pont canal van Eiffel bij Briare? Dit hier is iets soortgelijks.)

Na een ontbijtstop in Colombiers, waar het met 27 °C en een bewolkte hemel koel lijkt en ik een lekkere kop hete chocolademelk bij mijn croissant neem, fiets ik verder evenwijdig aan het kanaal en kom bij het Oppindum d'Enserune, een heuvel in het omringende vlakke landschap waar je opgravingen kunt zien uit de zesde eeuw v.C. Ben niet helemaal naar boven gefietst, maar vanaf halverwege had je dit uitzicht:

Dit is het voormalige Etang de Montmedy (een meer), dat in de 13^e eeuw werd drooggelegd door kanalen radiaal te graven naar een centraal afvoerpunt. En wij maar denken dat wij Nederlanders zo'n beetje de enige waterbouwkundigen waren in de afgelopen eeuwen........

Dan, rond een uur of half twee, als ik even bij een cafeetje in een zijstraat in Névian zit voor een halve liter koud water en koffie (het is toch al weer dik over de 30 graden), zie ik 2 vakantiefietsers stoppen aan de overkant van de hoofdweg bij een bankje. Ik kijk, en kijk nog eens goed, het zal toch niet waar zijn? Maar jawel hoor, daar zijn Dirk en Sineke!

Ik heb hen eerder ontmoet in België op 30 juli, en zij hebben mijn blog gevolgd en een paar keer een bericht achtergelaten. Zij hebben de westelijke variant langs Le Puy genomen, waren eerder in Beziers dan ik, maar zijn daar een paar dagen bij familie gebleven. En nu komen we elkaar zowaar weer tegen! Na het drankje op het terras fietsen we verder samen. We zien in de verte de Pyreneeën opdoemen en er staat een straffe wind. Op een gegeven moment komen we, na een tunneltje, ineens in een verassend diepe kloof met onderin een riviertje waar mensen aan het zwemmen zijn.

We overnachten in een landhuisachtig hotel dat vrij idyllisch ligt en de fraaie naam 'Auberge du Château du Bonnafous' heeft.

Dinsdag 23 augustus, Villeseque des Corbières - Thuir, 80 km

(Hoogtes in meters: 100 - 251 -120 - 200 - 80 - 425 - 100)

Gezien de hitte vertrek ik heel vroeg, er staan me vandaag immers twee flinke beklimmingen te wachten en 's ochtends is het nog een klein beetje te doen. De eerste beklimming is de Col d'Extrème, een makkie volgens Benjaminse. Nou......, ik heb er toch menig zweetdruppeltje achtergelaten, ondanks dat er nog een koele ochtendnevel hing. Maar inderdaad, ik heb al zwaardere beklimmingen gehad.

Ik hou een koffiepauze in Estagel, waar tegenover het terras deze toren staat, met een typisch voor deze streek open smeedijzeren klokkenhouder:

Naderhand zie ik een foto van diezelfde toren terug in Benjaminse's gids. Grappig hoe je telkens, pas nadat je er geweest bent en dan terugkijkt in de gids, de beelden herkent. Na Estagel begint de grote klim van vandaag. Eerste plaats daar is de volgende:

Ik zei toch al eerder dat ik bezig was met mijn eigen 'La Tour de France'! Ok, flauwe grap, maar ik moest uiteraard wel deze foto maken. En ik zal niet de eerste en enige van de Benjaminse-fietsers zijn die hier een foto gemaakt heeft! Dan wordt de beklimming serieus en het is bloedheet. Om de paar honderd meter is er een enkel plekje schaduw, waar ik uithijg en op adem en temperatuur kom. Heel irritant zijn de vliegen die op m'n bezwete gezicht en lichaam afkomen. Ze zullen binnen het hele biologische en ecologische systeem vast wel nut hebben, maar vandaag had ik er een lief ding voor over als ze er niet waren geweest! Maar ik kom boven en rijd dan een heel stuk op min of meer gelijke hoogte met magnifieke vergezichten. Nu niet zozeer uithijgpauzes als wel fotopauzes!

Twee jongens op zwaarbepakte fietsen halen me in - ook zij volgen de Benjaminse-route; zij gaan van Eindhoven tot Barcelona.

Niek uit Uden en Rens uit Breda.

We nemen foto's van elkaar met elkaars toestel, en zo kun je me fietsend in de Pyreneeën zien:

Daarna volgt een - helaas te steile, dus veel remmen! - afdaling tot in Ille-sur-Tet, waar ik zie hoe warm het is (15.00 u):

Een stuk verderop, terwijl ik even langs de kant een perzik eet, komen Dirk en Sineke me achterop. In Thuir, een aardig stadje, vinden we een hotel en drinken we een welverdiend biertje.

Woensdag 24 augustus, Thuir - Las Illas, 36 km

(hoogtes in meters: 100 - 320 - 110 - 550)

's Ochtends zwaai ik Sineke en Dirk uit, die vandaag een lange en zware etappe naar Figueres gaan maken, over de Col de Manrell, Spanje in.

Ik ga er wat langer over doen. Ben van plan in het dal voor de col te overnachten en dan fris (zowel ikzelf als de temperatuur buiten) aan de col te beginnen. Het loopt wat anders. Hoe was mijn lijfspreuk ook alweer? 'Life is what happens to you when you are making other plans.' Nou ja, niets dramatisch, maar ik kan in het dal geen hotel vinden en ga uiteindelijk toch nog voor 2/3 de col op. Maar eerst stuur ik in de ochtend nog wat spullen terug naar huis, waaronder 3 shirts die ik niet draag en m'n eerste volgeschreven dagboekje. Dit gewichtsverlies doe ik onmiddellijk weer teniet door een bus talkpoeder te kopen (ik zal niet in details treden maar de combinatie van een nieuw, plastic-achtig zadel en de hitte is niet fijn voor de billen) en een Engelse roman.

Als ik net op weg ben, bij een rotonde in een buitenwijk, komen 2 honden me woest blaffend achterna. Ik fiets zo hard mogelijk weg, maar ze achtervolgen me zeker 100 m en één bijt of springt tegen m'n zijtas. Enge ervaring.

Aan diverse dingen kun je merken dat je Spanje nadert: de bouwstijl, de gesproken taal, Catalaanse plaatsnamen.

Zoals eerder gezegd vind ik in het dal geen hotel en rijd daarom maar alvast een stuk de col op. Aan het begin schakel ik even verkeerd, verlies m'n evenwicht (met een vaartje van 3 km/u) en m'n fiets gaat onderuit, maar ikzelf blijf -met enige moeite- overeind. Wel is m'n stuurlint een beetje beschadigd, wat ik even later vakkundig herstel met hechtpleister uit m'n verbandtrommeltje : - ).

Het is een stevige col en ik ben blij als ik in het bergdorpje Las Illas aankom, waar ik lekker op het terras van het nog gesloten hotelletje ga zitten, waar ik telefonisch een kamer heb gereserveerd. Het is hier idyllisch rustig heeft de sfeer van bergsport; mensen vertrekken vanaf hier met rugzakken de bergen in. Als ik daar zo zit krijg ik haast het gevoel ergens in de jaren vijftig te zijn beland.

Op een gegeven moment klinkt er hondengeblaf en geklingel van bellen. Vlak achter het hotel (waar de weg en het dorpje ophouden) drijven 3 grote witte Pyreneese berghonden een kudde geiten op; de herder is in geen velden of wegen te bekennen en zij doen dit geheel zelfstandig. Sonja had mij hier wel eens over verteld; Breston (haar hond) was een Leonberger en die zijn gefokt uit o.a. Newfoundlanders en Pyreneese berghonden. Zij vertelde dat deze honden de kudden geiten en schapen zelfs verdedigen tegen beren. Ik geloof het graag; zodra ik iets te dicht in de buurt kom gromt en blaft een van de honden vervaarlijk naar me. Toch is dit lang zo eng niet als die honden van vanochtend, bovendien doet deze hond gewoon z'n werk, de kudde hoeden.

Donderdag 25 augustus, Las Illas - Figueres, 41 km

Na een simpel ontbijt (maar ik eet alles wat me voorgezet wordt) vertrek ik om ca.08.30 u. Het is bewolkt, nevelig. Eerst krijg ik een aantal steile haarspeldbochten voor mijn kiezen, op iets wat nog enigszins op asfalt lijkt. Al heel snel ben ik zeker 100 m boven Las Illas. Krijg handigheid in het nemen van de haarspeldbochten, zodanig dat je de minst steile lijn volgt. Dan begint het onverharde deel. Hoe bedoel je, onverhard? Kuilen, keien padbrede plassen. Lopen dus. Het is mede doordat Sineke en Dirk me gisteren sms-den en aangaven hoe het pad liep, dat ik goed ga, want op een paar punten in het knap onduidelijk. Baal ook erg van de vliegen; Autan helpt er niet tegen. Maar dan kom ik uiteindelijk toch bovenop de de pas (en de grens), die in nevelen is gehuld.

Col de Manrell, 710 m.

Bovenop de pas is een monument ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de Spaanse burgeroorlog (vlak voor de tweede Wereldoorlog); over deze pas zijn veel mensen gevlucht en ook op het hotel waar ik vannacht was hangt een plaquette met namen van mensen die gevlucht zijn voor het Nazistische geweld.

Heel apart is het feit dat de pas aan de Franse kant bestaat uit een keien-/zandweggetje, terwijl aan de Spaanse kant een keurige tweebaans asfaltweg begint. En inderdaad,zoals Benjaminse zegt, ik zoef moeiteloos Spanje binnen!

Na een paar kilometer bergafwaarts Spanje ingereden te zijn, kom ik bij een andere mijlpaal, ik heb nu 2000 km afgelegd:

Daarna fiets ik nog een flink stuk over een -prettig geasfalteerde- tweebaansweg, tot deze vlak voor Figueres bijna in een autosnelweg verandert en door een industrieel gebied loopt. Ik was het niet eerder van plan, maar hier in Figueres is hét Salvador Dali museum. Nu ik hier toch ben, moet ik er, ondanks de drukte, wel heen. Vind dus een hotel en ga 3 (drie!) kwartier in de rij staan om in het Museo Teatre Dali te komen.

Het Dali-museum

En de wachtrij

Wat ik niet wist is dat Dali niet alleen surrealistisch schilder was,maar diverse periodes heeft gekend, zoals bv. een kubistische periode. Zie verder de fotogalerij. Mooiste schilderij vond ik dit portret van zijn vrouw Gala:

Na het bezoek aan het museum stort ik me op terrasjes en tapas. Daarna, op weg naar mijn hotel, kom ik heel toevallig terecht bij een openlucht voorstelling van een Zimbabwaanse (!) zang- en dansgroep. Heel uitbundig en vrolijk!

Vrijdag 26 augustus, Figueres - Monells, 44 km

Weer een nogal korte etappe vandaag. Zo kom ik nooit in Marokko! Vanuit Figueres eerst een stuk over de vluchtstrook van een bijna-snelweg, dan kom ik gelukkig op een kleiner weggetje. Heel opvallend is de goede kwaliteit van het asfalt hier, tot aan de kleinste weggetjes, zeker in vergelijking met Frankrijk! Ik zie vandaag, net zoals gisteren, veel zwaluwen die zich kennelijk opmaken om naar Afrika te vertrekken. Mooi gezicht zoals ze soms rakelings voor me langs scheren, maar dat krijg ik natuurlijk niet op een foto!

Een gedeelte gaat vandaag over een heel plezierig weggetje, door een gebied met dennenbomen; dat is genieten.

Maar het wordt ook héét!. En dan kom ik zowaar langs een kano/kayakverhuur! Helaas, het traject zou perfect zijn (7 km) en ik wil vandaag toch niet verder dan Monells (pas morgen in de betrekkelijke koelte van de ochtend wil ik de bergpas over), maar om verzekeringstechnische redenen verhuren ze alleen boten aan 2 mensen. Wat een discriminatie! Bovendien, in je eentje kun je veel beter en gecontroleerder sturen dan met z'n tweeën. Maar het lukt dus niet en even later fiets ik over een brug bij een stuw over de betreffende rivier, de Ter, zonder er te kunnen varen.

Daarna gaat de route weer over 4 km 'onverhard', dus dat is 4 km lopen met de fiets aan de hand. Ik moet de naam van m'n blog maar eens veranderen in 'Delft-Marokko-op-en-naast-de fiets'. Voor de duidelijkheid zal ik een vertaling geven van het Benjaminse-jargon: 'Na 100 m groter bospad op' (lees: je kunt nu naast je fiets lopen, ipv erachter'), 'Pad stijgt, slechte kwaliteit' (lees: het is nu praktisch onmogelijk je bepakte fiets al lopend verder te duwen), 'Er volgen enkele kittige klimmetjes' (lees: er volgen hellingen van 15-20%, alleen te fietsen door renners van Tour de France kwaliteit, en dan nog zonder bagage). En dit zijn alleen nog maar citaten van vanmiddag.

Halverwege de middag heb ik het helemaal gehad in de bloedhitte en ben blij dat Monells in zicht komt, een pittoresk plaatsje met middeleeuwse arcaden, en, belangrijker, hotels. Het eerst het beste hotel neem ik, ondanks de prijs (EUR 125 voor 1 nacht!). Maar er is een zwembad! En dat gebeurt mij weer: op het moment dat ik ga zwemmen trekken donkere wolken voor de zon en klinkt dreigend onweersgerommel. Desalniettemin zwem ik heerlijk in het luxe zwembad met donkerblauwe tegeltjes in een parkachtige tuin. Daarna (en na m'n dagelijkse wasje te hebben gedaan) wandel ik door het plaatsje, waar vanavond een feest zal zijn, het Festa Major de Monells.

En dan gaat het regenen!Dat geeft me wel de gelegenheid aan m'n blog te werken. Ik ga in een restaurant aan het middeleeuwse plein eten (het is inmiddels weer droog geworden), en zie daarna een pantomime-achtige voorstelling op het volle plein. Ik begrijp zeker 80% van de voorstelling en moet erg lachen. Blij dat ik vandaag hier gestopt ben!

Zaterdag 27 augustus, Monells - Anglès, 60 km

Vandaag moet ik direct de laatste col over van deze etappe; ik kan er geen naam van vinden, maar hij loopt van Munols zuidwestelijk over een bergkam naar Cassà de la Selva, en stijgt tot 360 m. Ik ben eigenlijk niet vroeg genoeg gestart, naar het lijkt wel iets koeler te zijn geworden na de regenbui van gisteravond. Ik fiets lekker. Ik ben duidelijk beter in lange, langzaam stijgende stukken dan in korte, heel steile stukken. Niettemin is het vrij zwaar. Regelmatig passeren me stoere, in kleurrijk tricot gestoken amateur-wielrenners, en ook komen ze me tegemoet. Bijna altijd word ik gegroet met een vriendelijk 'bon dia' of 'olá'. De beklimming duurt ca. 12 km en ik stop maar 2x kort achter elkaar voor foto's. Als ik bovenop aankom staat daar een groepje wielrenners en krijg ik spontaan applaus! Sommigen spreken Engels en vragen me waar ik vandaan kom en waar ik heen ga. Mijn antwoord, Paises Bajos en Morocco oogst grote verbazing en bewondering. En uiteraard moet er een foto worden genomen.

Mooi moment!

Daarna daal ik af en via een fietspad, de 'Ruta de Carrilet' kom ik aan in Girona,een van de eindpunten van de 2^e Benjaminse gids 'Onbegrensd Fietsen van Amsterdam naar Barcelona' en beginpunt van de gids 'Onbegrensd fietsen naar Andalusië'. Bij binnenkomst op de gezellige Ramblas van Girona loop ik gelijk een Benjaminse-fietser tegen het lijf die vanmorgen met de bus in Banyoles in aangekomen vanuit Nederlad en nu, na nog even Girona door te wandelen, de route in omgekeerde richting, dus terug naar Nederland, gaat fietsen. Girona is een levendige en historische stad en ik bezoek nog een paar belangrijke toeristische trekpleisters:

De kathedraal, gebouwd en veranderd vanaf de Middeleeuwen tot op heden.

De Arabische baden uit de12e/13^e eeuw.

Laat in de middag vertrek ik uit Girona, vanaf de formele startplaats, het station:

Negentien kilometer verderop vind ik een eenvoudig, maar keurig hotelletje in Anglès.