Daar ben ik weer! Het heeft even geduurd, want ik was vaak 's avonds te moe of gewoon te laat om nog wat te schrijven, laat staan iets op m'n blog te plaatsen. Maar ik heb hier in St. Guilhem-le-Désert aan de Hérault, op de grens van de Cevennen en de Languedoc, weer een rustdagje genomen. Of eigenlijk anderhalve dag, want gistermiddag kwam ik hier rond een uur of twaalf aan. Er zijn deze dagen gelukkig geen Murphy-achtige dingen gebeurd, maar er begint enige fietsmoeheid in te sluipen en het is erg warm. 's Middags loopt het op tot 37 °C. En dan valt er - voor mij althans - haast niet meer te fietsen. Goed, hieronder weer een verslagje van dag-tot-dag. Hierin heb ik niet alle foto's opgenomen die ik op het blog zet, dus als je meer foto's wilt zien moet je even kijken bij 'foto's' (logischer kan het niet zijn).

Maandag 15 augustus, Tournon - Antraigues-sur-Volane, 93 km.

'La Vie ne se mesure pas au Nombre de Respirations, mais c'est plutôt les Nombres que la Vie vous couple de Souffre.' (Het leven valt niet te meten in het aantal ademhalingen, maar veeleer in het aantal malen dat het leven je de adem beneemt.) Dit staat op de wijnkaart van de Auberge La Castagno, Antraigues-sur-Volane (le Port d'Huile), net over de Col de Mézilhac. Mooi gezegde, en ik kan er even over nadenken als ik moe, maar heel voldaan na het nemen van die Col, aan tafel zit. Het was vandaag een goede fietsdag, die begon met een mooie zonsopgang in Tournon.

(Foto genomen vanuit mijn hotelkamer.) Het plensde weliswaar van de regen bij het ontbijt, maar klaarde op toen ik wilde vertrekken. Wel bleef het de hele dag bewolkt en wat koel, maar daar was ik alleen maar heel erg blij om, zo viel tenminste goed te fietsen. Als ik even onderweg ben valt het me op dat het asfalt voor de verandering eens goed is. Even later snap ik waarom. Op het asfalt staat - nog steeds goed leesbaar - e.e.a. geschilderd:

Dus dat is duidelijk: de Tour de France is hier langs gekomen dit jaar en daarvoor heeft men een stuk asfalt opgeknapt. En nu rijd ik erover heen, in mijn eigen 'Tour de France':

Verder zie ik langs de weg af en toe dit soort borden:

De overheid denkt in ieder gevalaan fietsers. Overigens, de meeste Franse automobilisten ook. Hoewel ik best veel verkeer tegenkom, heb ik er geen last van. Men rijdt meestal met een grote boog om me heen. Ik kom in het Parc Naturel d'Ardèche en heb voortdurend mooie uitzichten, dus fotomomenten. Maar dat betekent wel dat je in de bergen fietst! De eerste col komt eraan, en staat keurig aangekondigd voor fietsers:

Deze valt erg mee. Maar dat geldt niet voor de tweede die ik tegenkom, daarvoor moet ik me stevig inspannen.

Maar ik haal het, zonder ook maar een gedeelte te lopen (vandaar de triomfantelijke blik.) Wel valt het gewicht van de bagage me tegen, dat trekt je eenvoudigweg terug naar beneden. Wat moet ik ook met dat rare zware netbook?

De afdaling is fijn, maar jammer dat je je niet kunt laten gaan omdat je de weg niet kent en niet weet of de komende bocht al dan niet scherp is. Nog niet helemaal onderaan de col kom ik de sfeervolle Auberge tegen waar ik eerder al over schreef. Een mooi moment om te stoppen. Of ik later die avond zoveel moeite heb me naar mijn kamer op de 3^e verdieping te slepen komt door die 94 km en 2 cols, of dat het voornamelijk ligt aan het halve litertje rosé waarmee ik het uitstekende diner heb overspoeld, weet ik niet zo goed.........

Dinsdag 16 augustus, Antraigues-sur-Volane - Vogué, 32 km (+ 6 km per kano)

Ik vertrek heel laat, pas tegen half elf. Heeft niets te maken met de rosé van gisteravond; er waren een paar Fransen voor me aan het afrekenen, en die namen de tijd ....... Kort na vertrek kom ik in Vals-les-Bains, een levendig en zo te zien bloeiend kuuroord-stadje.

Het is dan voor mij tijd voor koffie, en ik probeer 2 terrasjes aan de kant van het riviertje de Volane. Dat is echter niet de bedoeling van de respectievelijke obers. Deze tafeltjes zijn alleen voor gasten die komen eten! Koffie kan ik eventueel binnen krijgen. Dus beide restaurants de rug toegekeerd en in een eenvoudige Salon de Thé in de hoofdstraat koffie gaan drinken. Ik ben toch wel erg Hollands. Na koffie en bijwerken handgeschreven dagboek (doe ik ook) en een wandeling door het plaatsje ga ik weer. Misschien moet ik hier ooit eens terugkomen voor een echte ontspan-vakantie? Dan fiets ik door naar Aubenas en steek daar de Ardèche over.

Benjaminse laat me weer eens een onverhard pad nemen, dus ik ga lopen (geen zin in nog meer pech). Halverwege neem ik een lunchpauze in een wat verwaarloosde wijngaard. Over een leeg stuk ijzerdraad tussen de wijnranken laat ik m'n fietswasje, wat vanochtend nog niet helemaal droog was, verder drogen. Ziet er erg Frans uit! Op het terreintje staat verder nog dit restant van een VW-busje. Ook hier neemt de natuur het gewoon over.

Later die middag kom ik aan bij Vogué, een schilderachtig stadje aan de bovenloop van de Ardèche. Daar zijn mensen zo heerlijk aan het zwemmen en kanoën, dat ik er geen weerstand aan kan bieden. In no time regel ik een hotel (heel leuk, niet duur en met uitzicht op de rivier), koop een paar waterschoenen (dezelfde soort als ik eerder deze reis naar huis heb gestuurd omdat ze te zwaar waren) en huur een kano voor een tochtje van 6 km.

Na terugkomst zit ik een tijd heerlijk rustig langs het water en zie de zon achter de bergen ondergaan.

Woensdag 17 augustus, Vogué - St. Ambroix, 70 km

Vandaag wordt een vreemde dag. Heel toevallig loopt de route van Benjaminse door het dal van de Chassezac, een zijrivier van de Ardèche, waar Sonja en ik in onze laatste buitenlandse vakantie twee jaar geleden een huisje hadden gehuurd. We hebben het hier erg fijn gehad - mooie herinneringen. Als ik de brug bij Ruoms over fiets komen die in alle hevigheid naar boven. Vooral als ik kijk naar de Rocher de Sampzon, de top van een berg die we vanuit ons huisje konden zien en die we het 'taartpuntje' noemden. Op een dag meende ik al kaartlezend een leuk weggetje gevonden te hebben over die rots, maar dat bleek wel dusdanig steil, smal en bochtig te zijn, dat Sonja op een gegeven moment niet meer voor of achteruit kon met haar net gekochte stationwagen en met het zweet in haar handen zat. Achteraf kon ze er ook hartelijk om lachen. Ook het bezoek van Denis en Marina (die toch zo'n beetje hier langs kwamen....), een van de eerste dagen daar, komt bij me naar boven: zwemmen in het zwembadje, pizza in het kleine restaurantje, koffie bij hun tent. Ik ga nog op zoek naar het huisje, dat ergens op de berghelling moet liggen en dat kost me een uur. Maar ik vind het uiteindelijk. Tsja, en wat wil ik nu? Ik ga terug, tranen prikkend achter mijn ogen en scheldend op het leven en alle oneerlijkheid die daarbij hoort.

De Rocher de Sampzon.

Na koffie in de eerste de beste gelegenheid in St. Alban d'Auriolles fiets ik verder in de hitte hoog boven de Chassezac.

Op het heetst van de dag - hoe doe ik dat toch - moet ik de grootste klim van vandaag maken, richting Banne. Kort daarna kom ik op het punt waar de westelijke en oostelijke variant van Benjaminse's route bij elkaar komen. Op zich zou ik zo kans hebben Dirk en Sineke weer tegen te komen, maar ik denk dat zij me ver voor zijn, met al mijn getreuzel. Af en toe kom ik wel andere Benjaminse-fietsers tegen en we maken dan meestal een praatje. Ik vind in St Ambroix een minimalistisch hotel en eet in een apart gelegen restaurantje aan het water.

Donderdag 18 augustus, St. Ambroix - St. Hippolyte-du-Fort, 66 km

Deze dag, zoals ik al eerder van plan was, echt vroeg op weg. Het is heerlijk koel, aanvankelijk zo koud dat ik nog even een vest aantrek, maar na de eerste heuvel is dat gauw uit. Het is raar, het landschap lijkt nauwelijks heuvelachtig, en ik denk ook niet dat de automobilisten er op de grote weg iets van merken, maar de route loopt hier weer over hele kleine landbouwweggetjes, en die moeten echt elke heuvel op en af. Moet zelfs af en toe lopen omdat het te steil is!

Uitzicht in de vroege ochtend.

Het wordt weer een heel warme dag, met veel heuvels, veel uitzichten en veel slecht asfalt.

Een paar kilometer voor Vézénobres komt een aardige Fransman uit Alès naast me fietsen en een praatje maken (jawel, in kleurig tricot en op racefiets). We hebben een heel gesprek; hij doet z'n best om doucement te praten en mijn Frans gaat zo langzamerhand redelijk. Bij Vézénobres geeft mijn route aan dat ik een straat in moet die verboden is in te rijden. Benjaminse stoort zich daar niet zo erg aan en ik heb er ook geen moeite mee. Maar mijn Franse begeleider maant me sterk door te fietsen: hij weet wel hoe ik moet rijden. Tegen mijn gewoonte in laat ik me overhalen, en dat betekent dat ik zo'n anderhalve kilometer nodeloos over een hete weg moet omfietsen. Mánnen! Maar ja, voor de rest was deze Fransman wel vriendelijk. Daarna moet ik een lang stuk steeds omhoog fietsen. Langs de weg staan, als een soort tantaluskwelling, richtingbordjes met 'Camping Graniers, piscine'. Als ik dan na kilometers klimmen bij dat camping met zwembad aankom, kan ik niet anders dan er gaan zwemmen. Heel eerlijk meld ik dat achteraf bij de receptie, die dan pas opengaat, en betaal met plezier een paar euro.

Een slaapplaats vinden is deze avond lastig, en ik kom uiteindelijk uit bij een wel heel aparte chambre d'hôte in een 14-eeuws huis met een wat excentrieke Frans/Amerikaanse eigenaresse, met religieus-spirituele en hippie-achtige trekjes.

Vrijdag 19 augustus, St. Hippolyte-du-Fort - St. Guilhem-le-Désert, 44 km

Ik vertrek vandaag even na zevenen, Corinne is wel zo lief geweest me al om half zeven ontbijt te serveren. Bij het ontbijtgesprek komen o.a. St. Guilhem, les Saintes Maries-de-la Mer en Maria Magdalena ter sprake. Het is lekker fris zo 's ochtends en de lucht is heel helder - mooie uitzichten:

Als ik terugloop naar m'n fiets aan de andere kant van de weg valt m'n blik hierop:

Hoe was het ook al weer? 'La Vie ne se mesure pas au Nombre de Respirations, mais c'est plutôt les Nombres que la Vie vous couple de Souffre.' Ja.

Fiets verder, door paar dorpjes - de route gaat nu over vrij vlak terrein. Ik kom bij de Hérault, en door het dal van deze rivier - en over een berg - zal ik verder gaan. Benjaminse geeft nog een alternatief door het dal en over de bergen van de Bueges (heel mooi en stil), maar dat is aanzienlijk meer klimmen. De volgende keer doe ik dat wel, en bovendien heb ik dit dal ook nog nooit gezien.

Ik krijg er geen spijt van. Dit dal van de Hérault is ook mooi en als ik rond een uur of twaalf bij het schilderachtige St. Guilhem-le-Désert aankom en praktisch tegen het mooie hotelletje 'Le Guilhaume d'Orange' aanrijd, besluit ik spontaan hier te blijven. Wat ook meespeelt is de kanoverhuur die ik een paar kilometer terug zag en waar ik hevig heb staan twijfelen. Nu ik een hotel - en mooie kamer met nu eens een praktische badkamer - heb gevonden ben ik gerust. Ik fiets de 4 kilometer (zonder bagage en kilometertellertje) terug en huur weer een kano. Deze etappe is 12 km, en deze rivier stroomt niet erg hard, dus dat is flink peddelen! Het is mooi hier. Dit is een stuk van de Hérault waar je niet anders kunt komen dan per kano.Er is geen enkele bebouwing aan de ovevers van de rivier, dus puur natuur.Ik hou uiteraard een paar zwemstops en maak dan wel wat kabaal, want ik heb hier in het glasheldere water veel vissen gezien, ik denk forel, en regelmatig zag ik exemplaren van bijna een meter lang!

's Avonds eet ik op het terras van het hotel, waar een 2-mans coverbandje Amerikaanse en Franse klassiekers speelt. Lekker nostalgisch. En het wordt nog mooi ook als ze de originele versie van 'het dorp' van Wim Sonneveld spelen (je weet wel: langs het tuinpad van mijn vader, zag ik de hoge bomen staan.......)

Zaterdag 20 augustus, St. Guilhem-le-Désert, 0 km

Ik heb besloten nog een rustdag in te lassen. Dit stadje is weliswaar heel toeristisch, maar ook interessant en leuk. Na op m'n gemak ontbeten te hebben, krijg ik een andere kamer. Degene die ik had is komende nacht geboekt; nu heb ik een grotere kamer (met airconditioning!) en krijg deze voor dezelfde prijs als de eerste kamer. Aardig. Loop het stadjein.

De abdij van St. Guilhem-le-Désert is in 804 gesticht door Guilhem d'Orange (Willem van Oranje, in goed Nederlands, maar dit is een andere dan onze Willem van Oranje, die was immers uit de 16^e eeuw). Deze Guilhem (laterGuilhaume of Guillaume genaamd) was een vriendvan Karel de Grote (Charlemagne). Toen hij het oorlogvoeren tegen de Saracenen moe was, trok hij zich terug in deze vallei en liet hier een abdij bouwen.Karel de Grote had hem een relikwie, een deel van het kruis van Jezus, gegeven en deze wordt bewaard in de Abdij van St. Guilhem. Door de eeuwen heen (reformatie, Franse revolutie) heeft de abdij veel schade opgelopen, maar in de afgelopen jaren is er heel veel aan restauratie gedaan.

Na de abdij en het bijbehorende museum bezocht te hebben, heb ik voor even wel weer voldoende cultuur meegekregen en wordt het hoog tijd voor wat ontspanning. Per gratis Hérault-bus, heel goed georganiseerd hier, reis ik naar de een paar kilometer verder stroomafwaarts gelegen Pont du Diable, een middeleeuwse brug die, naar verluidt, verwezenlijkt kon worden doordat St. Guilhem zijn ziel aan de duivel verkocht zou hebben. Echter, hij gaf hem niet zijn ziel, maar een hond met een pan aan zich gebonden. Daarop werd de duivel zo kwaad, dat hij zich in de diepten van de Hérault stortte......... Maar goed, nu storten jongens zich vanaf de rotsen naast de brug, en sommigen durven zelfs vanaf de brug,in het diepe water van de Hérault.

Vlak na de brug verbreedt de rivier zich tot een soort meertje met strandjes. Ik geef hier mijn spullen in bewaring bij een hulppost en zwem, onder de Pont de Diable door, de nauwe kloof in. Aparte ervaring!

Terug bij mijn hotel is het tijd om dit verslag te gaan schrijven, onder het genot van achtereenvolgens een ijsje, een Ricard en een diner. Goed restaurant hebben ze hier trouwens. Als voorgerecht neem ik een Caviare d'Aubergine au Speculos, wat een verrassende en heel smakelijke combinatie blijkt te zijn van gepureerde aubergine, op een bedje van dun gesneden ijsbergsla, bestrooid met een laagje fijne speculaaskruimels.Goed, morgen weer serieus aan het fietsen. Voor zover ik het kan berekenen uit Benjaminse's gids is het nog ruim 400 km naar Girona in Spanje (maar hij is wel vaker wat al te optimistisch in zijn opgaven van afstanden).